VU Magazine 1986 - pagina 199

Zo, eer$t eren de

bij duller lezen Yoor de l^ijverl^ingeri

ian$ o-p diarree, ini^^elijl^lieid, ^uizeliglieid, , transpiratie, dspre^Sie'^

il^ Yoel me. al een Keel ^LuK heter

Ifvc oen in de jaren vijftig enkele magnetiseurs terechtstonden op grond van het 'onbevoegd' uitoefenen van de geneeskunde', kwam dit twistpunt opnieuw aan de orde. Waarom niet iedereen op geneeskundig gebied de vrijheid gelaten die men op andere terreinen des levens ook geniet? Dat was ook de opstelling van de Gezondheidsraad die desgevraagd het advies uitbracht om de wet op dit punt te verruimen. Daartoe zou dan echter eerst een concreet wetsvoorstel ter tafel moeten liggen, te ontwikkelen door de onvermijdelijke 'interdepartementale ambtelijke werkgroep'; de vermaarde Commissie Muntendam (genoemd naar haar voorzitter) was een feit. Het machtseffect van het artsenmonopolie bleek ook in deze commissie nog virulent aanwezig: de vertegenwoordigende medici bleven fel gekant tegen iedere wetswijziging op dit punt. Het uiteindelijke wetsvoorstel bleek een compromis: de behandeling van patiënten zou ook aan anderen dan erkende artsen moeten worden toegestaan — althans niet langer verboden — zolang zij zich niet zouden vergrijpen aan het plegen van heelkundige, verloskundige en tandheelkundige behandelingen en zij noch de injectienaald, noch enigerlei verdovend middel ter hand zouden nemen. De Commissie Peters, die het werk van de Commissie Muntendam nader uitwerkte, had dit moeizaam bevochten compromis in feite voor niets bereikt: eind jaren zestig besloot de toenmalige regering de gehele medische wetgeving inclusief het tuchtrecht tegen de vlakte te gooien. Een nieuwe commissie, onder leiding van de jurist De Vreeze, boog zich over de alternatieve materie. Het rapport dat deze commissie in '73 uitbracht kwam niet veel verder dan het advies de huidige wet op dit punt te vervangen door een wet op de Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg (BIG). De essentie van deze big bleek vrijwel gelijkluidend met wat de Commissie Peters al had geadviseerd. Staatssecretaris Hendriks komt de eer toe de volgende stap op dit glibberig pad te hebben gezet. Hij installeerde in '77 de Commissie Alternatieve Geneeswijze, wederom onder voorzitterschap van de illustere prof. Muntendam. Vier jaar later lag het eindrapport ter tafel. De alternatieve geneeswijzen, zo luidde het advies, dienden ingepast in het maatschappelijk bestel. Het advies bevatte als aanbevelingen, onder andere, om in het wetenschappelijk onderwijs en onderzoek meer aandacht te richten op de werking en het effect van de alternatieve geneeswijzen, om te streven naar het opnemen van alternatieve behandeling en geneesmiddelen in het ziekenfondspakket, en... om kwakzalverij met kracht te blijven bestrijden. Eindelijk had de alternatieve geneeskunde zich dus aan het kwakzalverimago weten te ontrukken. En daarmee was de weg voor de alternatieve genezers dan eindelijk vrij; officieel althans. Want inmiddels had in de achterliggende twee

T

VU-MAGAZINE — MEI 1986

decennia de beoefening van de alternatieve geneeskunst, hoewel niet erkend, toch al een hoge vlucht genomen. Maar nu, na bijna 120 jaar lang illegaal en in achterkamertjes te hebben gepraktiseerd, mochten de gordijnen eindelijk weer open... Inmiddels vergoedt een groot aantal particuliere ziekteverzekeraars al alternatieve behandelingen. Of de ziekenfondsen dat voorbeeld zullen volgen is nog maar de vraag, omdat aanstaande, nieuwe bezuinigingen daar eerder tot beperking dan tot uitbreiding van het pakket zullen leiden. Het meest recente uitvloeisel van de aanbevelingen uit het rapport van de Commissie Muntendam is, dat de Nationale Raad voor de Volksgezondheid onlangs vurig pleitte voor een gemeenschappelijke basisopleiding voor aanstaande beoefenaars van alternatieve geneeswijzen. alt er voor de weerloze patiënt dan geen enkel gevaar meer te duchten van de zijde der alternatieve geneeswijzen? Is er dan ineens niets meer waar van al die bloedstollende verhalen waarin patiënten niet dan op de laatste nipper uit de klauwen van zo'n medicijnman konden worden gered? Voor een groot deel zijn het inderdaad indianenverhalen, aldus de Zaltbommelse huisarts en bekend medisch publicist P. A. van Dijk in het boek 'Reguliere en alternatieve geneeskunde; van conflict naar synthese?' dat hij samen met prof. dr. L. J. Menges, hoogleraar gedragswetenschappen aan de medische faculteit van de VU, redigeerde. Alternatieve geneeswijzen, mits uitgevoerd door degelijk opgeleide beoefenaars, leiden uiterst zelden tot schadelijke effecten of nadelige complicaties, zo luidt Van Dijks conclusie na een volledige opsomming van alle in de medische literatuur vermelde wapenfeiten. Dat geldt zeker voor de homoeopathie, de antroposofische en de natuurgeneeswijze, waarover zelfs geen enkel aantoonbaar schadegeval te mel-

V

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen