VU Magazine 1986 - pagina 354

van een inval van de Verenigde Staten. De kerken waren nauwelijks voorbereid (al waren er individuele christenen, zoals Frank Pats, zoon van een baptistenpredikant uit Santiago de Cuba, die al in een vroeg stadium de zijde van de revolutionairen kozen).

I

nmiddels zijn we 27 jaar verder. De revolutie lijkt onwrikbaar gevestigd in de Cubaanse samenleving. De vooruitgang op technisch, agrarisch, medisch en edukatief terrein is indrukwekkend. Tegelijkertijd lijken ook de grenzen en de keerzijde van de vooruitgang in zicht te komen: problemen in het onderwijs, jeugddelinkwentie, een gebrekkige arbeidsmoraal, crisis in het gezin, etc. Problemen die voor een deel samenhangen met het feit dat nieuwe strukturen niet automatisch nieuwe mensen voortbrengen. De Cubaanse theoloog Sergio Arce: "Individuen worden niet humaan door alleen socio-ekonomische strukturen te veranderen." Bepaalde kringen in de partijtop, Fidel zelf in de eerste plaats, lijken zich daarvan hoe langer hoe meer bewust te

worden. En binnen die kringen heerst er bij enkelen de verwachting dat juist hier de kerken een bijdrage zouden kunnen leveren. Of de kerken daartoe in staat zijn is de vraag. Zelfs in de progressieve kerken gaat het algemene denken niet verder dan het meedoen (en oproepen om mee te doen) van christenen in het revolutionair proces. Slechts een enkele profetische geest beseft dat het moment nabij is dat de kerken een authentieke christelijke bijdrage zouden kunnen leveren. Van de conservatieve kerken valt op dit punt niets te verwachten. Bovendien bestaat het gevaar dat bepaalde sektoren (óók van de progressieve kerken) de huidige onmiskenbare verbetering in de verhouding tussen kerk en staat louter zullen benutten om er zelf beter van te worden: meer buitenlandse reizen, meer inkopen in de dollarwinkels, meer vergunningen voor kerkbouw, huizenbouw, auto-importen, kortom, meer privileges. Het zijn sterke benen... Anderzijds is het de vraag of de partij in haar geheel de intuïtie van enkele leiders

kan meemaken. Zelfs kaderleden komen meestal niet verder dan het denken in termen van het "oplossen van problemen" (discriminatie van christenen, verlenen van vergunningen e.d.), uitzien naar een authentieke bijdrage van christenen is er niet bij. De huidige situatie van toenadering tussen kerk en staat is echter zo uniek — resultaat van vele jaren volhardend ploeteren van revolutionaire christenen, invloed van het Nicaraguaanse proces en Fidels interpretatie van de ontwikkelingen in Latijns-Amerika, onder andere — dat zij een historische kans lijkt, die niet gemist mag worden. Daar komt bij dat de ekonomische voorspellingen voor de toekomst, naar de Nederlandse ambassadeur in Cuba mij vertelde, zeer ongunstig zijn. Het is denkbaar dat met een striktere ekonomische politiek — noodzakelijk om te overleven — ook de huidige liberalisering in denkklimaat wordt teruggedraaid. Dat maakt de huidige uitdaging tevens zeer urgent. Wie weet hoeveel tijd de kerken gegund zal zijn... D

"Individuen worden niet iiumaan door alleen socio-ekonomisciie struitturen te veranderen'

312

VU-MAGAZINE - SEPTEMBER 1£

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen