VU Magazine 1989 - pagina 459
Iedereen in leven houden en daarmee uit? Of: een enkeling goed op weg helpen en de massa aan zijn lot overlaten? Beide uitgangspunten zijn terug te vinden in de doelstellingen van charitatieve instellingen. Pijnlijke afwegingen in het ontwikkelingswerk. i,*f:5^^l^^:#&^^'-?llflw^^'lSM^^4lS#^S^
MAUD BREDERO
Foto Kees C. Keuch
In 1949 werd in de Oostenrijkse plaats Imst een dorp gebouwd voor ouderloze [<inderen. Opricliter was Hermann Gmeiner, die zich het lot had aangetrokken van de jongste slachtoffers van het nazi-regime: de ronddolende wezen. Zijn initiatief is intussen uitgegroeid tot de wereldwijde organisatie SOS-Kinderdorpen. Op dit moment telt deze zo'n negenhonderd projecten (kinderdorpen, dagverblijven en klinieken) verspreid over meer dan honderd landen. Vorige maand vierde de organisatie haar veertigste verjaardag. Een kind moet opgroeien in een gezin waar het liefde ontvangt en aandacht krijgt. Het moet in een redelijk goed huis wonen, goed gekleed gaan en goede voeding ontvangen. Dat zijn de VU-MAGAZINE—DECEMBER 19
kwaliteitseisen van SOS-Kinderdorpen. Hefman Gmeiner was trouwens niet de vader van de gedachte dat een familieband onontbeerlijk is voor een opgroeiend kind. Al in de zeventiende eeuw streefde zijn gefortuneerde landgenoot August Francke hetzelfde doel na. Alleen waren er toen maar weinig families die kinderen konden of wilden opnemen. Weeshuizen zijn lange tijd de meest aangewezen plek geweest voor de opvoeding van kinderen zonder ouders.
F
otograaf Kees Keuch maakte beeldmateriaal van een paar SOS-Kinderdorpen. Zijn film over een vestiging in Thailand toont 17
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van zondag 1 januari 1989
VU-Magazine | 484 Pagina's