VU Magazine 1993 - pagina 119

die trend niet gauw verandert. Verloove reageert: "Dat ziet hij te somber. Als het voor jonge paren op een maatschappelijk geaccepteerde wijze mogelijk is te werken èn kinderen te hebben, draait dat wel degelijk om." Ze vertelt over haar eigen leven. Zij kreeg twee kinderen, de eerste vlak na haar dertigste, en combineerde dat met haar opleiding tot neonatoloog. Ging dat gemakkelijk? "Nee, natuurlijk niet!" Haar kinderen bleven tussen de middag over op school. Dat was destijds nog niet gewoon, vertelt ze, waardoor ze daarop aangekeken werden. Ze vervolgt haar betoog: "Er moeten normale, door iedereen geaccepteerde voorzieningen komen, opdat iedere vrouw voor haar dertigste haar eerste kind kan krijgen, zonder dat ze daarmee wat haar carrière betreft, de poten onder haar eigen stoel vandaan zaagt." D e medici moeten nodig de hand in eigen boezem steken, vindt ze. Uit een recent onderzoekje bleek dat vrouwelijke specialisten hun eerste kind gemiddeld op een leeftijd van 34,3 jaar krijgen. In hun opleidingsperiode is het onmogelijk om kinderen te krijgen, er zijn geen vervangingsregelingen. Mannelijke specialisten-in-opleiding kunnen alleen kinderen krijgen als ze thuis iemand hebben die de zorg helemaal voor haar rekening neemt. "Door de verloskunde en de kindergeneeskunde \vord je voorgehouden hoe belangrijk het is op tijd met kinderen te beginnen, maar je werk als arts maakt dat onmogelijk." Kwart voor twaalf Martijn, Koen, Lonneke en Noortje Brands komen thuis om te eten. Wat me opvalt is dat deze kinderen, die op Koen na allemaal een hersenbescha-

diging hebben opgelopen, niet minder leuk en tevreden zijn dan andere kinderen zijn. Integendeel. Ze zijn vroHjk en druk, alleen Noortje is heel rustig. Dat ze een groot hoofd heeft valt nauwelijks op door haar dikke bos haar.

Telefoonboek Van Lonneke's draaiende been zie ik ook niets. Ze draagt altijd broeken om dat te verbergen. De vier horen overduideHjk bij elkaar, echt een meerling. Roel, hun oudere broer, zit er wat verloren bij en zegt niet veel. Martijn zit nooit langer dan een halve minuut op dezelfde plaats. Koen wil weten hoe ik hen gevonden heb, in het telefoonboek? Aan tafel is het gezeUig, Mia Brands praat met haar kinderen en let niet teveel op tafelmanieren. Iedereen moet lachen om de gekke manier waarop Martijn zijn beschuit eet. Vader Jan Brands komt ook even thuis. Hij praat over geldzorgen, de clubs en verenigingen waar de kinderen op gaan, kosten handenvol geld. Een hemdje dat R o e l nodig had voor zijn basketbalwedstrijden kostte 49 gulden. Ze kunnen de kinderen niet alles geven wat ze zouden willen. "Maar", zegt hij, "je moet het positieve benadrukken. Onze kinderen hebben altijd iemand om mee te spelen." De kinderen gaan terug naar school. Mia Brands moet snel naar Vught om Maaike op te halen uit het instituut waar ze door de week intern verblijft. Maaike staat al verlangend naar haar uit te kijken, denkt ze.

29 v u MAGAZINE M A A R T 1993

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen