VU Magazine 1993 - pagina 376

"vals spel", denkt hij. "De dokter zegt: 'ik geef u chemotherapie en daardoor kan, vanwege de veranderde zoutbalans in uw bloed, uw hart wat van slag raken. Vindt u het goed als we dat dan even corrigeren?' Dan zegt iedereen ja. Maar als de dokter zegt: ' U w hart en longen kunnen ermee ophouden. Dan kunnen we met elektrische schokken proberen ze weer op gang te brengen, maar de kans is groot dat u dit niet overleeft, of dat u nooit meer van de beademing afkomt, of dat u als een kasplantje in een verpleeghuis terecht komt'. Dan zegt iedereen nee. En dan spreek ik nog de waarheid ook!" Tot slot leg ik de drie artsen de vraag voor of ze vinden dat demente bejaarden gereanimeerd moeten worden, wanneer hun hart het opgeeft. De arts-ethicus: "Je probeert in te schatten wat het beste is voor die persoon en je gaat na of er wilsverklaringen zijn. In principe moetje wel reanimeren, zolang je niets weet van de wens van de persoon in kwestie." De zaalarts: " O p de afdeling geriatrie waar ik heb gewerkt, werden demente mensen niet gereanimeerd. Punt. Daar ben ik het mee eens, ja. O p is op." De deskundige: "Per definitie demente mensen niet reanimeren, dat vind ik niet goed. Je kunt het niet met ze bespreken, maar wel met hun familie of verzorgsters. Als die persoon vrolijk in het leven stond, reanimeer je wel. Als het een dement oudje was dat de hele dag voor zich uitstaarde, geen contact maakte, geen emoties meer had, dan is de beslissing ook duidelijk. Dan reanimeren we niet." 'v

\

Dr. Tom Huizlnga: "Op is op.

ces, ethisch verantwoord is een reanimatie te starten? Ik ben er een groot voorstander van om dat te overleggen met de patiënt. In Amerika is dat het algemene beleid. ~~Wij overleggen het met iedereen die wakker onze afdeling binnenkomt. Neem bijvoorbeeld een aidspatiënt. Je legt hem voor: 'als je hart en je bloedsomloop stoppen is er die en die kans dat we je kunnen reanimeren en de kans op hersenbeschadiging is zo en zo groot-'.-©t!~&nF™" aidspatiënt wil dan besHst dat we dat proberen, omdat iedere paar maanden die hij nog kan leven voor hem tellen. De andere aidspatiënt wil liever niet langer lijden en zegt: begin daar maar niet meer aan."

Vals spel

22

..^ Zo zou je de patiënt zelf kunnen laten beoordelen of hij een reanimatie een mensonwaardig einde vindt of dat die kleine kans op extra tijd van leven hem alles waard is. Huizinga heeft grote twijfels over het vermogen van zieke mensen daarover zelf te beslissen. "Realiseer je wel hoe ontredderd en bang gewone mensen zich voelen in ^ een ziekenhuis. Ze hebben zoveel nare dingen te horerf gekregen. Ze zijn bang om dood te gaan. Die schrikken zich rot als je begint over reanimeren. De meeste oude mensen weten helemaal niet wat dat is. Dat kun je niet volledig uitleggen. Dat is niet te behappen." Ja, erkent Huizinga, natuurlijk m o e t j e in twijfelgevallen overleggen met de patiënt, maar dat wordt toch gauw

VU MAGAZINE OKTOBER 1993

\

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen