VU Magazine 1994 - pagina 400

T

u

en eerste

Dominee Wentsel is boos op VM. Normaal gesproken zou ik u dat met gemeld hebben; reacties van lezers komen hier alleen ter sprake wanneer de briefin kwestie uitdrukkelijk als 'ingezonden stuk' bedoeld is. Maar zó'n brief van dr. B. Wentsel is er nooit geweest. En nu de Haagse predikant zijn onvrede met ons blad zelf aan de grote klok hangt in Credo, orgaan van het Gereformeerd Confessioneel Beraad, dat vervolgens weer uitvoerig geciteerd wordt in het Nederlands Dagblad van 28 september - ben ik zo vrij ds. Wentsels grief aan u door te geven. Anders moet u het van anderen horen. VM, zo meent de Haagse predikant, zou een repeterend "getuigenis" moeten zijn van de "totalitaire macht" van Christus, die ook de wetenschap beheerst. V M zou "christelijke normen, geboden en waarden" moeten prediken. Ons tijdschrift schiet m dit opzicht ernstig tekort en vormt, volgens de apodictische dominee die niet op een verkettering meer of minder kijkt, zodoende een "verloochening van de Naam". Ik heb altijd grote bewondering gehad voor de zendingsijver van mensen als dr. Wentsel. Alles is in hun ogen ondergeschikt aan dat ene doel: evangeliseren, getuigen, zieltjes winnen. Maar daarbij vergeten zij soms dat er nog wel wat meer taken zijn waarvan een christelijk geïnspireerd mens zich in dit ondermaanse met toewijding zal moeten kwijten. Een van die taken is het stimuleren van de kritische meningsvorming over ontwikkelingen in de wetenschap. Dat bijvoorbeeld is het doel dat VM zichzelf in alle bescheidenheid heeft gesteld. En daaraan hebben wij (geen dominees maar journalisten bij wie het evangelisatietalent bar slecht ontwikkeld is) onze handen meer dan vol. Zo vervullen wij onze (christen)plicht. We doen dat bovendien bij voorkeur niet exclusief voor geloofsgenoten maar voor iedereen die belangstelling heeft. En dat betekent: zonder de hier niet terzake doende, andersdenkenden bij voorbaat uitsluitende toevoegingen die ds. Wentsel op het oog heeft. Het Leger des Heils snippert per slot van rekening ook geen bijbels door de erwtensoep.

GertJ. Peelen

T G

I Brommer Het generatieconflict bestaat niet meer, wordt beweerd. Studenten blijven lang thuis wonen, lekker gezellig bij de ouders. Ouders en kinderen zijn de beste maatjes geworden. Wie de bevindingen leest van fiet promotie-onderzoek van Dieuwertje Bal<ker, die gepromoveerd is in Utrecht, weet wel beter. Het generatieconflict leeft. De rollen zijn alleen omgedraaid: vijfentwintig jaar geleden hadden ouders te kampen met opstandige kinderen, in de jaren negentig generen kinderen zich soms voor hun rebelse ouders.

w

ifc

1Wni»

^ < ^

H

'^<^iiÉ

^0m

s4 IATI -£ •

^

'

^

^

T/l

IK

yjÊ L ^ Hoe gaat een milieubewuste moeder, die in de wereldwinkel werkt, om met de materiële verlangens van haar zoon, wiens belangrijkste ambitie het bezit van een snelle brommer en een computer is? Zuike prangende vragen leefden bij de humanistische opvoeders die Bakker interviewde. Dit soort conflicten kan kennelijk tot grote vertwijfeling leiden want de hamvraag van het onderzoek luidt: opvoeden van kinderen, kan dat nog? Iets neutraler geformuleerd heet het: hoe waarden en normen over te dragen in deze postmoderne tijden? Maar om welke waarden en normen gaat het eigenlijk? Gaat het hier om waarachtig universele waarden en normen? Niet helemaal, zo blijkt, Onmiskenbaar zijn het

de waarden en normen van een maatschappijkritische generatie die graag zou zien dat de eigen kinderen minstens zo maatschappijkritisch zouden worden. En tegen een dergelijke norm van opstandigheid verzetten veel jongeren zich. Liever zijn ze conformistisch. Dat is hun vorm van rebellie. Deze vorm van rebellie is, gezien de opvoedingsstrategieën van de ouders, alleen maar begrijpelijk. Het dwingend opleggen van bepaalde normen kan niet meer en is bij een maatschappijkritische ouder ook volstrekt uit den boze. Dus moet er onderhandeld worden. Dat gaat zo: een moeder geeft haar zoon of dochter toestemming om brommer te rijden, maar vraagt tevens een enkele keer mee te doen aan een schrijfavond voor Amnesty International. Diezelfde moeder geeft in haar dorp vaak commentaar op het gebruik van plastic zakken in de winkels. Ze geeft de kinderen dan de kans om alvast weg te gaan, want die vinden zulk commentaar maar niets. Met dergelijk ouderlijk gedrag is het alleen maar logisch dat kinderen maar één ding willen: wegspuiten op de brommer; ver weg van alle opdringerigheid en bedilzucht. (KN)

I Meiden Het gaat moeizaam. Het lukt niet zo goed om meisjes in groten getale 'exact' te laten kiezen. Enkele jaren geleden was er de grote op meisjes gerichte campagne 'Kies exact'. Die campagne had geen enkel succes. Je kunt wel honderd keer zeggen dat iets belangrijk is, dat het zo heel erg noodzakelijk is natuurkunde in je vakkenpakket op te nemen, door oneindige herhaling van dezelfde boodschap wordt het meegedeelde echter nog niet uit zichzelf overtuigend.

v u MAGAZINE NOVEMBÉP 1S94

-^^g»'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen