VU Magazine 1994 - pagina 48

T

en eerste

Na de strijd tegen het blanco vel is er altijd weer die triomf als de laatste punt gezet, en een artikel af is. Voor een journalist horen die twee emoties onlosmakelijk bijeen. Ditmaal leek de voldoening zelfs iets sterker dan anders, omdat het onderwerp van het essay in kwestie, heikel en complex was geweest: het einde van de vooruitgang in de ontwikkeling van de m e dische wetenschap, en de bizarre verhouding die de medische stand soms met de dood onderhoudt. De strekking van het verhaal, dat u verderop in dit nummer kunt lezen, is, dat de gemiddelde leeftijd van de westerse mens niet nog meer omhoog hoeft ten koste van alles wat met kwaliteit van leven heeft te maken, of ten koste van met name ook de zorg die in onze samenleving aan bijvoorbeeld het groeiend aantal hoog bejaarden wordt gegeven. "We moeten gewoon maar eens accepteren dat we niet allemaal gezond en wel de honderd zullen bereiken. Na de theorie komt de praktijk: een dag nadat de punt achter dit essay gezet was, kwam het bericht dat, volkomen onverwcicht, Jaap Tevel was overleden: een gezonde Zeeuw (zo'n echte, die in het vuur van zijn betoog de g's en h's nog wel eens wil verwisselen) die als journalist het gevecht dat zich afspeelt tussen blanco vel en laatste punt, van haver tot gort heeft gekend. Zijn b e roepsmatige carrière sloot hij af als hoofd van de afdeling voorlichting van zijn geliefde provincie Zeeland. Hoewel rond de zeventig, bleef hij actief als geen ander. Een groot deel van zijn energie stopte hij, als lid van de managementcommissie, in V U - M a gazine. Met tomeloos enthousiasme heeft hij zich ingezet voor de bewaking van de kwaliteit en de journalistieke onafhankelijkheid van dit blad. Het is niet de enige reden waarom de redactie van VM hem dankbaar gedenkt en zal missen. Met verbijstering constateren wij dat een mens, ongeacht zijn leeftijd, ook gewoon veel te vroeg kan overlijden.

2 v u MAGAZINE FEBRUARI 1994

GertJ. Peelen

u I Mensachtigen Het rechtop lopen van de menselijke soort verliep niet zonder slag of stoot. De eerste mensachtigen brachten waarschijnlijk een groot deel van de dag nog in bomen door. Dat blijkt uit een onderzoek van C.F. Spoor, die aan de Universiteit van Utrecht gepromoveerd is op een onderzoek naar het evenwichtsorgaan van levende en fossiele mensen en mensachtigen. De ontwikkeling van dit evenwichtsor-

gaan geeft een nieuwe indicatie van de manier waarop mensen zich voortbewogen moeten hebben. Tot dusverre is die manier van voortbewegen altijd afgeleid uit de ontwikkeling van de ledemaatbotten. Spoor onderzocht het evenwichtsorgaan van een twintigtal mensachtige fossielen. De Australopithecus lijkt nog het meest op de grote mensapen, terwijl aan het andere uiteinde van het spectrum de Homo erectus niet wezenlijk verschilt van de moderne mens. De proporties van het evenwichtsorgaan, stelt Spoor, suggereren dat de Australopithecus zich maar nauwelijks op twee benen voortbewoog. Maar ook enkele forse stappen verder in de evolutie, blijkt die ontwikkeling zich nog maar net voltrokken te hebben. De Homo habilis wordt gezien als een voorloper van de meer menselijke Homo erectus. Maar ook de Homo habilis blijkt het lopen op twee benen

T d nog niet echt onder de knie te hebben gekregen. Sterker nog: hij blijkt nog meer een boombewoner te zijn dan de Australopithecus. De conclusie van Spoor: "Het lopen op twee benen kwam later en veel geleidelijker dan algemeen wordt aangenomen. We zullen ons beeld van onze voorouders moeten bijstellen, We zaten veel langer in de bomen, dan we tot nu toe wisten." (KN)

I immigranten Een willekeurige blanke man wordt op grond van zijn huidskleur niet meteen als een typische representant van de groep der blanke mannen beschouwd. Men spreekt hem, als hij een beetje opleiding genoten heeft, zelden aan als deskundige of specialist; als degene die weet wat er onder die merkwaardige groepering der blanke mannen leeft, en weet wat hun gevoelens en hun belangen zijn. Zij heten individuen te zijn bij wie het geslacht of de huidskleur een toevallige bijkomstigheid is. In het geval van goed opgeleide Turken, Marokkanen of Surinamers ligt dat anders. Zij worden veelvuldig aangesproken op hun kennis over hun eigen culturele groep. De Utrechtse onderzoekers A.J. Koole en J. Ten Thije deden onderzoek naar de manier waarop hoger opgeleide allochtonen werkzaam zijn in onderwijsverzorgingsinstellingen. Het blijkt dat zij al snel als 'immigrantenexpert' gezien worden. Zij mogen alleen meediscussiëren als er problemen in het geding zijn die Turken, Marokkanen of Surinamers betreffen. Over meer algemene zaken houden zij hun mond. De Nederlandse teamleden van zo'n onderwijsorganisatie zien zich daarentegen als 'institutionele specialisten', zij zijn de vertegenwoordigers van de organisatie in zijn geheel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen