VU Magazine 1994 - pagina 404

Dr. Willem -Jan Meyles: "Chronische pijn gaat niet over, omdat je de klok niet kunt terugdraaien."

van de pijn afkomt. Er zijn allerlei pijnen die niet overgaan en het is mogelijk tot die categorie te behoren. Een patiënt kan zijn verwachtingen te hoog gespannen hebben en wat kunnen we dan nog doen?"

/Al/er//

6 7U WAGAZiWE 'I0VEM8ER 1994

Als de diagnose 'onbegrepen chronische pijn' eenmaal is gesteld (de aanleiding vormt dikwijls een operatie of een ongeluk), hebben tal van vakgebonden specialisten zich al over het probleem gebogen. Het is een proces dat maanden, dikwijls jaren duurt en dat Meyler ook wel kan begrijpen. "Het is heel logisch hoor, dat er vakgericht naar een probleem wordt gekeken. Weetje, ik denk dat het mede het gevolg is van wat ik 'het grote misverstand' noem. Iemand gaat met pijn naar de dokter. Die kijkt of er iets mis is met het lijf. Hij kijkt naar de beschadiging van weefsel. Hij kijkt naar mankementen van de spieren, de bloedvaten, de botten. Maar daar komt de patiënt niet voor. Hij komt voor de pijn. De dokter en de patiënt hebben dus verschillende uitgangspunten. "Natuurlijk zoekt een arts naar de oorzaak van de klachten, zodat hij die kan wegnemen. Maar dat is bij chronische pijn doorgaans niet m o gelijk. Iemand met een slechte rug zal een slechte rug houden. Chroni-

sche pijn gaat niet over omdat je de klok niet kunt terugdraaien. Wij kunnen de averij die iemand in zijn leven heeft opgelopen niet weghalen. Het kwaad is al geschied en het probleem is in de loop der jaren alleen maar complexer geworden. Niet alleen in medisch-technisch, maar ook in sociaal en psychologisch opzicht. "Het gebeurt heel vaak dat een arts een onderzoek doet en op een gegeven moment zegt: u moet leren leven met uw pijn. Dat is een dooddoener, een klap in het gezicht. Want als iemand weet hoe hij met zijn probleem moet leven, gaat hij niet naar de dokter. De vraag is dan ook: hoe moet ik ermee leven? Nou, daar zijn geen kookboeken voor. Wel zijn er mensen die niet met hun klachten naar de dokter gaan, omdat ze er in zijn geslaagd met hun pijn om te gaan. Tussen beide groepen fungeren wij dan als intermediair. Daarom v/orden er cursussen gegeven. Daarin wordt verteld watje kunt doen en laten om te zorgen dat het probleem je niet boven het hoofd groeit en de kwaliteit van je bestaan ondergraaft. "Het probleem onder controle houden kun je iemand leren. Je moet het wel willen. En dan moeten we allereerst heel goed uitleggen dat iemand bijvoorbeeld met door een psycholoog wordt behandeld omdat het tussen de oren fout zit, maar omdat de artsen geen oplossing weten voor het probleem." Meyler zou willen dat artsen al direct na de constatering dat pijnklachten ongebruikelijk lang aanhouden, zich afvragen hoe iemand zich kan instellen op een leven met pijn.

Spuit Een forse schaal met broodjes vormt de voorbode van de wekelijkse teamvergadering van de pijnwerkgroep. Het is bijna één uur en weldra wordt duidelijk wat Meylers bedoelt met 'veelneuzerij', een term die zijn voorkeur heeft boven 'multidisciplinair'. Want zo werkt het pijnteam. Er IS lichamelijke therapie mogelijk (fysiotherapie, pijnstillers, zenuwblokkades, elektrostimulatie) en psychische (psychotherapie, hypnose, anti-depressiva). Psychologen en fysiotherapeuten praten gewoon mee bij de vaststelling van de diagnose. Vanmiddag is het gezelschap tien mensen groot. Medische dossiers

gaan van hand tot hand. Het zijn de moeilijke gevallen, die veelal door een teamlid worden ingebracht om de mening van de anderen te vernemen. De gevallen zijn soms schrijnend. De echtgenoot van een vrouwelijke patiënt schrijft dagboeken. "Zo brachten wij de laatste maanden door met Lisa", staat er boven een dik pak handbeschreven papier dat m het dossier is gehecht. Het is een typisch geval waarin de pijnpatiënt voortdurend wordt bevestigd in haar klachten: als ze beter zou worden, verandert de rol van de familie. Chronische pijn kan zo lang duren dat de omgeving een patiënt onbedoeld stimuleert m zijn patiënt-zijn. In een omgeving die is ingesteld op zorg en aandacht zijn er voor een patiënt soms weinig prikkels om vooruitgang in daden om te zetten. Het leven van een 31-jarige man die na jarenlang werken op steigers door een stekende pijn amper nog kan lopen, is totaal ontwricht. Het team besluit hem door een psycholoog te laten onderzoeken. Frank van Es mag het hem gaan vertellen, maar houdt zijn hart vast: "Dit verkoop ik hem nooit. Die man wil een pil of een spuit en niks anders." Een 36-jarige vrouw met een aanhoudende pijn op de borst heeft alle denkbare behandelingen al gehad. Het lijkt alsof de enige afwisseling in haar leven een bezoek aan het ziekenhuis is. Een psychologisch onderzoek wil ze niet. Besloten wordt de huisarts te vragen om de vrouw duidelijk te maken dat de zaak uit de hand loopt en dat ze wat anders met haar leven moet omgaan. Een psychologisch onderzoek wil ze niet.

Basketbal Na een uurtje is een dozijn patiënten de revue gepasseerd. De stemming tijdens de vergadering was opgewekt. Er werd af en toe gelachen en als iedereen de kamer heeft verlaten zegt coördinator Meyler snel dat dit niet verkeerd moet worden opgevat. "Het IS een uitlaatklep, een voorwaarde om goed te kunnen samenwerken. We hebben een fijn team. Ze zien elkaar ook buiten het werk om. Wist je dat we een basketbalteam hebben?" Meyler pakt een stapeltje foto's. De teamleden poseren in sporttenue. Ze dragen een wit shirt met het woord 'pijn' erop. Daar omheen staat een rode cirkel en net

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen