VU Magazine 1997 - pagina 266

wetenschappelijk ingestelde NIOO ruim aanwezig. Daarom kreeg het instituut opdracht van de EU om het onderzoek, dat vertakkingen heeft in Spanje, Frankrijk, Zweden, Engeland en Tsjechië, te coördineren. Naast puur praktische kennis over het omzetten van landbouwgrond in natuur hoopt Van der Putten dieper inzicht te krijgen in wetenschappelijke vraagstukken, zoals dat van de samenhang tussen de diversiteit van soorten en de processen op het niveau van een groot ecosysteem. Ark van Noach Praktische tips voor natuurontwikkelaars hebben de onderzoekers van het NIOO nog niet. Ze willen wel kwijt in welke richting ze denken. Van der Putten: "We vergelijken op Planken Wambuis verschillende manieren van beheer. Op het ene proefveldje doen we niets, het andere beheren we als landbouwgrond. Even verderop hebben we planten gezaaid die min of meer dezelfde kenmerken hebben als planten die je pas later in de successie zult aantreffen. Bovendien hebben we pollen grond overgebracht uit een landbouwgebied in de buurt dat een jaar of tien geleden uit productie is genomen." Die pollen grond vergelijkt Van der Putten met de Ark van Noach. In het laboratorium in Heteren, waar het NIOO een vestiging heeft, bestuderen Van der Putten en Korthals door experimenten in de kas de natuurlijke variatie binnen de proefveldjes, die een maat vormt voor het succes van het beheer. Bovendien besteden ze aandacht aan het

42

wcs

JULI/AUGUSTUS

1997

leven in de bodem. Volgens een tweede stelling in het proefschrift van Korthals, die specialist is op het gebied van bodem-aaltjes, zijn die diertjes indicatoren voor veel aspecten van de grondkwaliteit, zoals de aanwezigheid van verontreinigingen. Op Planken Wambuis is het onderscheid tussen de verschillende typen van beheer in het tweede seizoen inmiddels zichtbaar. Van der Putten en Korthals wijzen op proefveldjes waar de akkerdistel in vergelijking met andere veldjes waar niet is ingegrepen, in aantal al duidelijk is afgenomen. Dat wijst er op dat de onderzoekers in de juiste richting zoeken: de natuur aan haar lot overlaten is geen goede strategie, zeker niet op boerenland dat jaar in jaar uit is volgestopt met meststoffen en gifstoffen. Een duwtje

in de rug kan geen kwaad. Korthals wijst tenslotte op een onverwachte kant van de natuurontwikkeling. Die blijkt niet voor alle dieren voordelig te zijn. Korthals: "De das, het edelhert en het everzwijn vonden hier voedsel op de landbouwgrond. Dat is nu afgelopen en daarvan zullen ze hinder ondervinden. Natuurmonumenten wil De Mossel daarom open houden, er mag geen bos ontstaan. Aan de rand van het gebied bevindt zich zelfs nog een landje met tarwe als voedsel voor een aantal diersoorten, die leefden van de landbouw." fotografie: Lenny Oosterwijk, m e t dank aan Vivian

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen