Tractaat van de reformatie der Kerken - pagina 133

;;

VAN DE DEFORMATIE

HET WERK DER BARMHARTIGHEID.

IN

lO/

wezig, die de natuurlijke uiting van haar leven tegenhoudt, bijaldien

de geldgierigheid, aller kwaden wortel, deze bron der liefde en der barmhartigheden in haar doet opdrogen en de ellendige, die naar God roept, door de kerk van Christus ledig wordt heengezonden. Dit is een ontzaglijke schuld voor den Heere, voor hem, die, in het oordeel van den grooten dag, eens de liefde zijner Bruid voor hem, den Bruidegom, af zal meten naar de warmte of de koelheid, waarmee zijn hongerigen gespijsd zijn of zijn naakten gekleed. In toorne moet hij zich dus keeren tegen een kerk, die hem zelven wegschuift

om

Mammon weer op te van het vriendelijk aanschijn'^ in zijn kerk stralen, als koude berekenende zelfzucht en hebzucht weer de plaats inneemt, die der Barmhartigheid in zijn heilig huis toekomt. Zeer verkeerd deed men dus, met bij de deformatie der kerk dusver van dezen gruwelijken misstand te zwijgen. Wel, dit moet toegegeven, raakt deze deformatie niet het wezen der kerk, maar haar levensuiting; even als een verdorren en verschrompelen van bloesem en vrucht nog geen bewijs is dat de boom stierf in den wortel uit

het Heiligdom,

richten,

maar toch den

er het afgodsbeeld van

en er kan geen

zelden

bfijft

wortel

,,

licht

bloesem en vrucht

niet krank

hierop voortaan

Daarom

is.

scherper te letten, en dat

wel, ten eerste, wat het diaconale

toe

te

zien,

goud en

of

zal

in

ambt

in

uit,

indien het leven in

men wel doen met ook drieëerlei opzicht. — En

geloovigen aangaat, de leden der kerk van Christus de aandrift, aller

om om

met genoegzamen prikkel werkt. Een m o e d g gever zijn. Het moet niet een afgeperste gave wezen, maar willige offerande. Ja dieper zelfs nog dient de genegenheid des harten bespied, of er maar niet een toewerpen is van een aalmoes, maar een priesterlijk deelnemen zijn

zilver te offeren,

geloovige moet altoos een b

der

0(

I

i

j

i

den ellenmet den armste en nooddruftigste één weet als broeders en zusters in den Heere. Ook of er niet is Farizeeuwsch vertoon van offervaardigheid, maar een reiken van aalmoezen in het verborgene, opdat de Vader, dige

deernis.

nederbuigt,

er

niet

is

hoogheid,

maar diepe ontferming,

die

zich

naar

die zich

—

die in het verborgene ziet, zulks in het openbaar vergelde. In de tweede plaats dient onderzocht, of de kerk niet slechts in haar leden, door het ambt aller geloovigen, maar ook in haar centraal liefdeambt,, t. w. door de bediening der diakenen, op de hoogte van haar roeping blijft. En wel' met name of de diakenen hun roeping gevoelen, om de kunst van geven in de kerke Gods te ontwikkelen of zij naar de hooge beteekenis van hun ambt, beseffen, de voetstappen van Christus te moeten drukken in het spijzen van den

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen