In de schaduwe des doods - pagina 201

193 bij een doode, die u onverschillig laat. Maar het gaat ge door het sterven van een uwer lieven gewond werdt diep in uw hart, en als zijn beeld nog telkens voor u verrijst, om u te boeien en bezig te houden en u te overvallen met dat tal van vragea, dat met het mysterie van den dood op u aandringt.

Dat gaat goed

nü'.t,

als

Dit is zoo waar, dat ook die volken, die om hunner zonde wil door God zijn overgegeven in een verkeerden zin, toch niet rusten konden, eer ze, op hoe gebrekkige wijze dan ook, eenig antwoord op die vragen verzonnen hadden. En het zijn alleen de ongeloovigen onzer negentiende eeuw, die bij het graf hunner dooden aan alle denken het zwijgen opleggen; de lijkkist onder bloemkransen bedelven en nauwlijks nog gewagen durven van een hope der onsterfelijkheid. Ten slotte is eigenlijk het verbranden van het lijk nog het meest in overeenstemming met hun nihilistische somberheid. Maar zoo staat Gods kind niet op den doodenakker. Hem is een licht in deze donkerheid van het graf opgegaan. En bij dat licht laat Christus' kerk hem niet verlegen, maar geeft zooveel vastheid aan zijn voorstelling, dat zijn hart, bij het denken aan zijn doode, niet de speelbal blijft van angst en onzekerheid, maar ten slotte tot ruste komt. ;

„Wij weten", zoo sprak de heilige apostel, „dat, zoo ons aardsche huis dezes tabernakels gebroken wordt, wij een gebouw van God hebben, een huis niet met handen gemaakt, maar eeuwig in de

hemelen." Nu weet ge wat „ïabernakel" en „Huis" in hun onderlinge tegenstelling beduiden. Eerst heeft Mozes een „Tabernakel" gebouwd, die er op ingericht was, om te dienen bij de pelgrimsreize door de woestijn. En later heeft Salomo den Heere een „Huis" gebouwd, op dat Sion, dat Hij verkozen had tot een plaatse zijner ruste. Schoon en treffend is alzoo de apostolische vergelijking. Ons lichaam, waarin we thans onze pelgrimsreize tot aan het graf vervolgen, is nog slechts onze tabcmakd, die bestemd is om eenmaal afgebroken te worden en te verdwijnen gelijk de tabernakel, dien Mozes optrok. Maar als die tabernakel van dit aardsche lichaam verbroken wordt, komt later voor dien tabernakel een vast „gebouw", een „huis", een eigenlijke „woonstede" in plaats, die den tabernakel zeer verre in luister en heerlijkheid zal overtreffen. Nu zag wie Salomo's tempel opmerkzaam gadesloeg, in dien tempel den tabernakel. Dezelfde gedachte lag er in uitgesproken naar dezelfde grondindeeling was hij opgetrokken; dezelfde grondlijnen vielen er in En toch was die tempel zoo heel anders. Alles vast te bespeuren. ;

13

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen