In de schaduwe des doods - pagina 75

67 is dan zooveel, dat ons daarbij helpt. Niets dat u afleidt, en zooveel dat u opleidt. Ge zijt dan niet meer die sterke en gezonde, die u zelf genoegzaam waart, maar voelt u gebroken in uw kracht, herinnerd aan uw zwakheid, en in uw afhankelijkheid voor den Heere geplaatst.

Er

geen ernstig karakter, zoodat er van al draagt uw ziekte voor uw leven geen sprake is, toch ontneemt elke krankheid u den valschen waan alsof ge uw kracht in uzelven bezat. En dit nu bevordert zoo de stemming, die noodig is, om u tot uwen God te wenden. Tot Hem in wiens hand uw leven is, die alleen macht heeft om het u toegediende medicijn te zegenen, en die, wijkt de krankheid weer, de alleen Machtige is, om u uw levenskracht en het frisch gevoel van welstand te hergeven. Een ziekbed, zonder God doorleefd, is daarom het verspelen van een u aangebodene genade. Het laten teloorgaan van een gelegenheid om uwen God te ontmoeten, die misschien nooit wederkeert. Uw God was toen te vinden, en zie, gij hebt Hem niet gezocht. Hij was nabij, en gij hebt Hem niet aangeroepen.

Ook

gevaar

Maar

toch, zoo is het,

God

zij

lof,

niet altoos.

en ze zijn niet weinigen, die roemen mogen, dat in de dagen hunner krankheid de verborgenheid des Heeren over hun tente was. Dat God nabij was en ze tot Hem riepen; dat Hij te vinden was en zij Hem zochten, en een biddende gemeenschap met het Eeuwige Wezen als rijpe zielsvrucht van hun ziekbed mocht worden weggedragen. Ja, dat ze, na hersteld te zijn, zeer zeker óók dankten voor hun wederoprichting, maar toch vuriger en inniger nog loofden en jubelden over wat God aan hun ziele gedaan had. Dan was het een krankheid niet ten doode en ook niet alleen tot herstel, maar tot verheerlijking van Gods Naam en tot verrijking van

Er

hun

zijn

er

ook,

innerlijken heilschat.

wat nu niet enkel gezegd wordt van die enkelen, voor wie het ziekbed in Gods hand het middel mocht zijn tot een eerste bekeering en een eersten geloofsjubel maar ook, en veelmeer nog van hen, die reeds iets uit de Fontein des levens gedronken hadden, maar bij wie de ware, de verslindende dorst naar het water des levens nog nimmer was opgewekt. Ja, zelfs kan men nog meer zeggen. Het ziekbed is vaak ten zegen geweest volstrekt niet alleen voor den kranke zelve, maar vaak even dikwijls voor wie met den kranke in één huis was, voor wiihem verzorgde, of aan zijn sponde waakte, hetzij dat de angst het Iets

;

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen