In de schaduwe des doods - pagina 171

163 en hier dient nadruk op gelegd, ge moogt evenmin zeggen:

Maar,

„Hij

is

Toen hertog

verloren," want ook dat weet ge niet. van den fauatieken moordenaar, die den Calvijn hoorde „Niemand weet of de Guise had overhoop gestoken, zei hij

God nog

:

niet in zijn doodsgil

den hertog genadig

is

geweest."

Gods vrijmacht zult ge niet verkorten. Genade ten leven instorten is een werk van een ondeelbaar oogenblik, en gij kunt nooit zeggen, wat het God belieft nog in zulk een laatste oogenblik, nog in den jongsten snik aan den stervende te doen.

Ge moogt niet zeggen, dat het zoo is. Ge mist zelfs allen grond der hope, om er op te rusten. Maar de mogelijkheid blijft, en dit reeds stuit de wanhoop. Bij alle kinderen Gods is het sterven een afsterven van de zonde\ en wie merkt er iets van, dat God in het sterven dit afsnijden van alle zonde en dit voltooien der heiligmaking tot stand brengt? Van Gods verborgen werking in de ziele merken we later, als de vrucht er van uitkomt; maar als de Heilige Geest het inwendig verborgen werk volvoert, is het voor ons een geheimenis. Ge hebt dus geen oordeel te vellen. Niet te roemen in een zaligheid, waar ge niet van weet. U niet te sussen met een algemeen praatje zonder ernst. Noch ook van een hope te gewagen, waar ge geen grond voor hebt. Ge hebt het aan God over te geven, en dankbaar de mogelijkheid te erkennen, dat er nog genade kan gewekt zijn.

Het „Heden zult immers onverwacht.

gij

met mij

in

het

Paradijs

zijn"

kwam

ook

Jezus' discipelen zijn op de vlucht geslagen. Judas heeft Hem verraden. Petrus Hem verloochend. Enkel Johannes is bij het kruis gezien. Alleen een paar vrouwen volhardden in haar liefde. En terwijl alle deze kinderen Gods sidderen en beven en zondigen, is het die moordenaar aan het kruis, voor wien Jezus de deur van het

Paradijs ontsluit.

Zoo heeft Jezus nog in het sterven op het vloekhout aan onze stervenden gedacht, en door dat aangrijpende woord tot den kruiseling in zijn doodsangsten, aan zoo duizend en nogmaals duizend zielen, die in hun sterven wanhoopten, nog in dat sterven zelf den moed en de hope der behoudenisse hergeven. o, In het sterven valt zelfs de beste vroomheid weg, en komt onze ziele zoo naakt en in haar schaamte voor haar God te staan. De afstand tusschen den moordenaar en een lief kind krimpt in de ure van het sterven zoo in.

Gods

als

Johannes

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen