In de schaduwe des doods - pagina 91

83

En daar herkent ge nu de deugdelijkpaard aan. Is het een paard waar bloed in zit, dan hoeft ge niets te doen; dan wringt het en rekt en spant het zich vanzelf, tot er schot in den wagen komt. Maar is het paard een kavalje, dan blijft het stom staan, en moet ge met zweepslag en geschreeuw en geduw er gang in pogen te brengen. En zoo is het nu met uzelven ook. Uw zenuwen zijn de zeelen aan den wagen; maar die zeelen zijn zoo de geest in u, die op die zenuwen werken moet, tot niets nut, slap en ingezonken is. Is er in uw geest kracht, kracht van zelfbesef, kracht van wil, kracht van actie, dan zal uw sterke geest zelfs met verslapte zenuwen wonderen doen. Maar is uw geest mat, dof en zonder veerkracht, dan ligt ge eigenlijk als een smadelijk wezen op uw ziekbed „Hij lag er als neer, wat men soms wel uitdrukt door te zeggen een meelzak."

ongelooflijke krachtsinspanning.

van

heid

het

:

En als

ge

metterdaad ge merkt dat aan den kranke terstond ten minste eenige kennis van het ziekbed opdeedt, doordien ge veel ;

kranken zaagt nederliggen.

we hier nu niet van kleine erupties, of plotselijke weinig pijn veroorzaken en het gestel niet aangrijpen. Dat is eigenlijk geen ziekbed. Neen, onder ziekbed verstaan we hier dien bangen toestand, als er werkelijk geleden wordt, als de kranke uitgeput raakt; als er gevaar om uw sponde sluipt; en het er nu juist op aankomt, om met den geest die in u is tegen uw krankheid in te worstelen. Als er een paniek ontstaat, ziet men altoos drieërlei soort menschen. Menschen, die verbluft en versteend staan, en zich willoos laten verongelukken. Andere menschen, die met tegenwoordigheid van geest op zulk een oogenblik wonderen doen. En tusschen die beiden in, die gewone menschen, die geen wonderen doen, maar zich althans redden laten, en voor een deel er toe medewerken. En juist dezelfde drie soorten van menschen vindt ge op het ziekbed, zoodra het geval ernstig wordt. Aan den éénen kant lijders en lijderessen, die terstond de vlerken laten hangen en den kop in de veeren steken, en met wie dan letterlijk niets is aan te vangen. Daartegenover enkele nobele lijders, die met wondere zelfbeheersching zichzelven meester blijven, en den moed niet uit hun oog laten wijken. En daar tusschen in de gewone zieken, die niet veel mee- en niet veel tegenwerken. En bet is nu ziende op deze toestanden, dat de Spreukendichter :zegt: „De geest eens mans ondersteunt zijne krankheid", en er zoo Natuurlijk spreken

aandoeningen,

die

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen