In Jezus ontslapen - pagina 224

212 hart het

ziele aan. Het is uio moeite, lijdens die bij u hoort, waar waar de koorden van uio eigen

Er kleeft het bloed uioer uw verdriet. Een last des

in. is

eigen verleden in nawerkt, door liggen heengestrengeld en dat, al rust het nu in Gods hand, toch nog met duizend onzichtbare vezelen aan uw eigen innerlijk zielswezen vastzit. Het was toch geen uitwendig leed dat los en buiten uw hart om, op u werd gelegd, en dat van u kon worden afgenomen, gelijk een kleed dat men u uittrok. In die moeite en in dat verdriet is uw eigen leven trekt uw eigen ziel, golft de stroom van gewaarwordingen van uw eigen hart, en dat uw God het in zijn hand kon nemen, was alleen omdat Hij de eeuwige armen der Ontferming onder dat leven van uw hart sloeg, en zoo van binnen uit door zijn gemeenschap met uw zielsleven, de gemeenschap met uw lijden tot stand

utü

innerlijk bestaan

,

,

,

,

,

bracht.

Zóó kunt ge dan ook niet weer door ongeloof zijn gemeenschap afsnijden of uw ziel zinkt weer in en wordt nedergebogen. En alleen zóó lang is er zalige vertroosting als uw God in u, van uit de diepte uwer eigen ziel, van binnen uit, met Goddelijk mededoogen, de moeite en het verdriet als optilt, opdat ze ,

u niet verpletteren.

Daarom kan ons

lijden

er buiten Jezus nooit waarachtige vertroosting in eenvoudig omdat zoo zielsinnige gemeenschap

zijn,

met den God van

alle Barmhartigheid buiten de verzoening van het bloed des Kruises niet kan bestaan. moeten als „ heiligen en beminden " aan Gods Yaderhart liggen, om zóó innerlijk met zijn vertroostingen overgoten te worden, en heiligen zijn we buiten Jezus niet. Zonder Jezus zijn we niets dan zondige schepsels, rijp voor verdoemenis, en niet voor vertroosting; aantrekkingspunt voor den toorn en niet voor de ontfermingen onzes Gods. Ja, meer nog, als God ons troost, door te vragen dat we onze moeite en ons verdriet in zijn hand zullen overgeven herhaalt zich in onze eigen zielsworsteling feitelijk niet anders dan wat op Golgotha den Man van smarte zoo eenig groot maakt. Toen in het groot, wat bij ons in het kleine nawerkt, maar altoos het ééne ondoorgrondelijke mysterie. God zelf die den last onzer zonden en zoo ook den last van onze smarte op Zich neemt, opdat onze verlaten ziel onder de moeite en het verdriet niet zou bezwijken.

We

,

,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen