Sociale hervormingen - pagina 197

187 schijnt te wijzen zekering, (i) Het heeft een

op het vervullen van de taak der ziektever-

punt van overweging uitgemaakt of aan de de bevoegdheid behoort te worden gegeven den verzekerde, die niet wil opvolgen de voorschriften van den geneesheer, bijv. zich niet aan een operatie wil onderwerpen of zich niet in een inrichting wil laten opnemen, het recht op invaliditeitsrente te ontzeggen, indien hij geraakt in het geval bedoeld in litt. a of in dat bedoeld in litt. b van art. 27. In beginsel is het ongetwijfeld wenschelijk den verzekerde, die zonder deugdelijke reden weigerde of opzettelijk naliet datgene te doen wat noodig is om blijvende invaliditeit te voorkomen, geen invaliditeitsrente toe te kennen. Practisch levert een regeling in dien zin echter groote moeieHjkheden op. De ontzegging der rente mag niet het karakter van straf dragen. Ook indien het vaststaat dat de verzekerde willens en wetens nagelaten heeft datgene, waardoor de invaliditeit voorkomen had kunnen worden, zou ontzegging niet gerechtvaardigd wezen, tenzij de invaUditeit het gevolg is van het verzuim van den verzekerde. 12; § vierde lid der wet van 1889 bepaalde, dat de verzekerde de aanspraak op invaliditeitsrente verliest, indie^i aangeno77ien moet worden (sofern anzunehmen ist), dat de invaliditeit veroorzaakt is doordien hij zich aan de voorgeschreven maatregelen onttrokken heeft. In 1899 is de bepaling echter gewijzigd, o. a. door in § 22 in plaats van de gecursiveerde woorden te lezen: indien aangetoond wordt (sofern nachgewiesen wird). In Duitschland wordt dus, terecht, gevorderd dat aangetoond worde, dat de wijze van handelen van den verzekerde de oorzaak der invaliditeit is, maar het ligt voor de hand dat door de Bank van de bevoegdheid tot ontzegging, aan dergelijke voorwaarde gebonden, niet dikwijls gebruik zou kunnen worden gemaakt. Weigerde bijv. een verzekerde, toen zich tuberculose der longen bij hem openbaarde, zich in een sanatorium te laten opnemen, welke deskundige zal dan later kunnen verklaren, dat de verzekerde niet blijvend invalide zou zijn geworden, indien hij wel in een sanatorium opgenomen was? Zou dus het fonds weinig gebaat worden door het verleenen der bevoegdheid aan het bestuur der Bank om de rente te ontzeggen, het verleenen dier bevoegdheid zou in een ander opzicht nadeelig werken. Zal de regeling van art. 66 haar volle werking in het belang van de verzekerden en van het fonds hebben, dan moeten de verzekerden medewerken, in de eerste plaats dus, zoodra zij weten dat er gevaar bestaat dat zij blijvend invalide zuUen worden, daarvan kennis geven aan de Bank. En nu is er niets, dat meer geschikt is om hen daarvan terug te houden dan de wetenschap

Bank

(i)

niet

Vergadering Rijksdag 15 Mei 1899 bladz. 2242 der Handelingen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen