Wij, Calvinisten - pagina 20

18 gemeden.

dan

Snijdender

Op wat

drukken.

het

Hij

punt ook zoen

uitdrukte,

het niet uit te

is

op

te sluiten,

is

dit

punt nooit.

'Vrees daarom nooit vooreen duurzaam uiteenvallen der werd

Al

straks

tijdelijk

losgewrikt, altoos zal ze uit natuur-

hoe voller nadruk ge op

aandrift haar kracht herwinnen, en

lijke

de

ze

Antithese

des

legt,

afgelegen

vraagstukken

Antithese

trilt,

Antithese

is

te vaster zal

ze inwortelen.

moogt ge gedeeld

zenuw

huivert de

Coalitie.

uw

in

Bij tal

zoodra deze

staan,

gevoel vanzelf op.

van de Coalitie het cement.

van

Die

Wie haar omnevelt

of

verzwakt, verzwakt tegelijk het saamwerken der Christelijke par-

De

tijen.

stoot, dien

aan het hart

zij

aderen-

geeft, trilt in heel het

weefsel van ons volksbestaan door, en ze beheerscht heel het samenstel

van ons volksleven,

Maar hoe om, op

ernstig

ook

waar het even trekken,

te

gezin en maatschappij, in Staat en Kerk.

wij uit dien hoofde de roeping verstaan

kan, met andere Christelijke partijen

mag

nooit

wing der grenzen

in

die

saam

drang naar Coalitie

tot verflau-

moet door ons

als geestes-

leiden, en steeds

kinderen van Calvijn de zelfstandigheid van onze eigen groep ver-

weerd worden.

Als Calvinisten

de Calvin" ontvingen

„issüs

nog steeds

blijven

we ons

zijn

we opgekomen,

we onzen

Groen's

doopnaam, en

politieken

Calvinisten noemen,

in

omdat we

er onze

eere in stellen, de voortzetting van een eigen stuk onzer landhistorie te zijn

de

;

drie

en dat niet van het slechtste. In drie lagen liggen nog altoos

machtige brokstukken van onze Landhistorie uitgevlijd.

Het oudste stuk Landshistorie, dat nog nawerkt, het jongste

is

aanving, en tusschen die beiden nistisch

verleden,

groot

schijnbaar

uitgestorven

veerkracht

herleefd.

gezelschap, theorie.

stroom

We die

voortstuwde,

noch zijn

We

1850,

zijn

als

het Roomsche,

middennoot ons Ca/W-

1550—1650, dalend

ook apostelen

in

1650—1750,

maar sinds met toenemende Calvinisten geen theologisch

van

een eigen stroom

eens zoo toen

in

tot

ligt als

in

is

op het eind der 18e eeuw

het Revolutionaire, dat

in

een nieuwe staatkundige het nationale leven, een

krachtig bruiste en glorierijk zijn wateren

verzandde,

maar nu

bedding heen zich een geul groef,

wijl

weer

door

de zand-

opnieuw gevoed door wat

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen