Voor den slag - pagina 10

o, het klinkt z« fraai, 't lijkt zoo scheon. Niets 2al de werkbetalen en uit de Staatskas zal aan een ieder die op zijn dagen is gekomen, een pensioen in den schoot worden geworpen. Hoe gul en mild is het aanbod niet Maar stel nu, dat deze milde belovers bij de stembus zegepralen en dies in het bewind komen, dan kan een kind uitrekenen, dat er van al hun schoone beloften niets dan bittere teleurstelling terecht komt. Reeds voor een niets beduidend pensioen moeten ze twaalf millioen 'sjaars in kas hebben. Nu, op het papier zijn die spoedig klaargespeeld, maar, ook al kwamen ze er bij de Tweede Kamer door, de Eerste Kamer weigert ze stellig. En dan gaat alles weer in den doofpot, komt de werkman met leege handen thuis en moet over vier jaar alles weer van voren af aan worden opgehaald. Vertelt het toch rond en opent de oogen van den werkman eer het voor hem te laat is. Met al dat geroep om Staatspensioneering komt de bedrogen werkman met de kous op den kop thuis. En stel ar hét volstrekt ondenkbare, dat ook de Eerste Kamer op zulk dol spel inging, wat had de werkman dan nog ? Zijn noodstand is, dat zoo tal van werklieden reeds op 50 a 60 jaar öf invalide waren, óf op zijn voor hun vak. En die allen zal men nu onverzorgd laten, om enkel de oudjes van 70 jaar te helpen, en dan nog met een aanvullend, voor den beteren werkman geheel onvoldoend weekgeld. In het ontwerp van 1905 kon een rente tot ver over de ƒ300 verkregen worden, thans biedt men als hoogste rente nog niet de halve som O, we weten wel, dat ze u beloven, dat al dat overige later

man

komen, maar dan moet er niet twaalf, maar tachtig milworden uitgegeven en wat anders dan spelen en spotten met den nood van den werkman is het, zoo men hem voorspiegelt, dat die ooit zouden te vinden zijn. Sloeg daarom de Regeering ook dien heilloozen weg, van het Staatspensioen in, zonder premiebetaling, dan staat nu reeds vast, dat 't alles op mislukking uitloopt, en dat we over vier jaren geen stap verder zijn dan nu. Ja, wat erger is, dat we van jaar tot jaar een stap iachteruit treden, want de conservatief ligt op de loer, om heel het grootsche plan der Verzekering te verijdelen. Bovendien, wil de werkman Pensioen ? Komt 't zijn eer niet armlastig te worden, en te na? Moogt ge hem verlokken om straks zijn bestaan te rekken door bedeeling van het Rijk ? Komt zijn manlijke fierheid, komt zijn nobel karakter er niet tegen op, om op zijn ouden dag aan den arme te vervallen ?

nog

lioen

zal

's

jaars voor

Wat de werkman het bestaan. Wat wordt

;

nijpendst drukt is de onzekerheid van er van hem en zijn gezin, als hij krank wordt en zijn verdiensten wegvallen ? Waar moet het met de zijnen heen, zoo een chronische kwaal hem aangrijpt en de honger aan zijn deur aanklopt? Van wat geld zal hij bestaan, als zijn jaren te hoog klimmen^ om in zijn vak zijn brood te verdienen ? De meer gegoeden kennen dien levensangst niet. Zijn ze ziek, hun verdienste gaat door. Zijn ze aan het einde van hun werkkracht gekomen, dan zijn ze verzekerd. Maar de werkman wordt door dien levensangst steeds achtervolgd. Het is de bangheid voor de toekomst die hem najaagt. Kunt ge nu, door aller nood over allen om te slaan, hem en zijn werkgever er toe brengen, om een klein deel van zijn loon zijn

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen