Dictaten dogmatiek. Locus de Providentia, Peccato, Foedere, Christo - pagina 999

;

Caput kenmerk

De Me diatoris

V.

dat niet vis violentiae

is,

Officiis.

maar

§

De manere

9.

de macht

vis spiritus

183

regio.

is,

waardoor dat

koninkrijk organisch saamhangt. 2e

hebben hoe

heeft,

men

niet

aparts,

over

de

wij

vraag besproken,

daartoe een koninkrijk

Hij

zeggen

moet

geïsoleerd

;

Israël

:

een oase

is

in

een

hoe God die restauratie geëffectueerd de wereld stichtte, nl. Israël, zoodat volk uit de volken maar het is iets

de woestijn

in

;

iets

dat als ni;n

absoluut tegen-

onjin overstaat

3e hebben wij aangetoond, hoe dat aparte karakter vooral wordt voorgesteld door Sion en wel symbolisch door den top, die naar den hemel reikt en zijn beteekenis ontleende aan de geestelijke krachten, die er van uitstroomde;

en eindelijk 4e dat Christus de

Koning van dit rijk uit den hemel het beheerschte. Het moet nu nog verder ontwikkeld. Christus was Koning vóór David er was en was het, toen Hij er was David was dus geen koning van Sion, maar Christus' stedehouder. Deze tegenstelling bleek het sterkst, toen het volk Israël laatste

;

om

koning vroeg.

Dat

een eigen

de Heilige Schrift zoo breed beschreven wordt, ligt daaraan, dat daaraan de tegenstelling hangt van de koninkrijken der wereld en dat van Israël. De koninkrijken der wereld zijn althans na de Babylonische spraakverwarring, koninkrijke/i. Het koninkrijk van het paradijs van Sion van de hemelen is één. Tegenover Sion staat Basan. Basan representeert al die koninkrijken saam, Sion het koninkrijk, dat in het paradijs ondergegaan door Christus weer hersteld moet. dit

tafereel

in

—

—

—

Gaan

wij nu de aangehaalde scène na in

bevestigd.

Het

andere volkeren in

en ook

Mij, dat

God

volk

verklaart

daar,

Samuel

(D^iJin -^^d).

zelf verklaart

I

Sam. 8

:

4—9, dan

zien wij dit

dat het een koning wil hebben als alle ziet het verderfelijke

aan Samuel

:

Het

is

en verkeerde daarvan

geen afval van

w,

maar van

Mij niet meer tot koning over zich begeeren, cf. vs. 19,20. Hieruit blijkt dus, dat God tot dusverre hun Koning geweest was. Maar en ziedaar zij

—

—

de eigenlijke gedachte van hun afval waarmee Israël zijn adel wegwerpt: het wil der wereld gelijkvormig worden. Gelijk vaak kinderen uit vrome gezinnen, die de vermaken der wereld zien, vragen waarom mogen wij die ook niet hebben? zoo doet ook Israël hier. 't Zelfde spreekt I Sam. 10: 19 :

—

uit

en nogmaals

dus breed schiedenis.

deze

was

De

machtige in

I

Sam. 12

uitgewerkt;

allerlei

geheele

't

:

Is

strijd

antithese.

12.

een

Deze passage van Israels geschiedenis wordt der hoofdmomenten van de Openbaringsge-

tusschen David en Saul was een belichaming van toch het geval. De geheele menschheid

Wat was

kleine volkjes gesplitst, die

weer

elk

hun eigen koning hadden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen