Naast de Kansel - pagina 1

Naast de Kansel: Van Raalte als leider van de gemeenschap Robert P. Swierenga, hoogleraar onderzoek, A.C. van Raalte Instituut, Hope College

“Lieve vrouw, het is mijn roeping om te prediken”, zo schreef de jonge dominee Albertus C. van Raalte in 1837 aan Christina. Dertig jaar later voegde hij enkele details toe. Als student aan de Universiteit van Leiden in 1832 dwong een cholera epidemie hem op de knieën. “Er brandt een vuur in mij, dat voor het eerst een ernstig gebed tot God deed opwellen: ‘O God, spaar mijn leven opdat ik kan prediken’…Ik verlangde niets anders dan om mijn leven te wijden aan verkondiging”. Hij zou in de voetstappen van zijn vader treden. Van Raalte schreef zich in aan de theologische faculteit en ontmoette Anthony Brummelkamp en Simon van Velzen, zijn toekomstige zwagers en mede-geestelijken. Zij introduceerden hem in de Club van Scholte, een groep rechtzinnige seminaristen, opgericht door Hendrik Scholte en het Leidse gezin De Moen, bij wie hij zijn vrouw vond. Na Van Raaltes bevestiging in de Christelijke Afgescheiden Kerk, preekte hij elke zondag dertig jaar lang, tien jaar in Overijssel en twintig jaar in Michigan. “De verkondiging is voor mij een onuitsprekelijke vreugde”, vertelde hij aan De Moen. God plaatste Van Raalte op de kansel en gaf hem die gave. (Rein Nauta gaat in op zijn religieus leiderschap). Maar Van Raalte besteedde zijn meeste tijd en energie naast de kansel.1 Zijn pastorie was zowel zijn kantoor als zijn studeerkamer. Vanaf het moment dat hij de beslissing nam om afgescheidenen de Atlantische Oceaan over te begeleiden en een kolonie stichtte in de wildernis van het Amerikaanse Midden Westen, was het onvermijdelijk dat zijn tijd en energie af zouden leiden van het kerkenwerk in engere zin. In een lofrede bij zijn begrafenis in 1876 werd gezegd dat hij “leefde voor zijn volk, nauwgezet plannen maakte en stierf met zijn volk”. (Hans Krabbendam zal ingaan op Van Raalte als een maatschappelijk hervormer). Van Raalte was een geboren leider –beslist, krachtig, doelbewust, visionair en charismatisch. Hij was een man van ideeën, om die door te zetten met de vaardigheid van een redenaar. Hij was een “ouderwetse heer”, vriendelijk en toch overtuigend. Hij was bereid om risico’s te nemen, en had de durf om over godsdienstige en etnische grenzen heen te gaan. Niet verwonderlijk dat hij bijnamen kreeg als “Kleine Napoleon” (beiden waren klein van postuur), “Mozes van Amerika”, Paus, Vader (op z’n Victoriaans), en “Dominie” (van het Latijnse domine [votief], dat Heer betekent). Van Raalte had alle reden om te leiden. Hij was zoon van een dominee, een eerwaarde groep in de Nederlandse maatschappij, met een universitaire opleiding, in die tijd een zeer zeldzame achtergrond. Zo was hij de enige man in de kolonie met een academisch diploma, totdat Bernardus Ledeboer, een in Nederland opgeleid geneesheer zijn praktijk van New York en Grand Rapids verplaatste naar Holland in 1859. (Zijn dochter Kate trouwde later met Van Raaltes zoon Derk).

1

Dat wil zeggen, niet als dominee maar als stichter en leider van de plaats Holland.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen