Geen duimbreed?! - pagina 198

DE B I J Z O N D E R E A C T I V I T E I T E N V A N ' j A N

198

WAT'

brandstoffenhandelaar, een caféhouder, een bouwvakker, een kelner, een chauffeur, een bloemist, een tuinder, een landmeter, een blikwerker, een vuilnisman, een voddenman, een scholier en twee werklozen. 5 De mensen waar het hier om ging vormden een groep gevangenen in het concentratiekamp Amersfoort, voor wie Waterink het bij Blumenthal voor elkaar kreeg dat zij als dwangarbeiders naar de Noordoostpolder werden gestuurd, waar zij in veel betere arbeids- en levensomstandigheden terechtkwamen. Verschillenden van hen zullen hierdoor het leven hebben behouden. In veel gevallen, zoals ook in deze heel grote zaak, werd Waterink door allerlei mensen bijgestaan. Visser kreeg de gevallen uit de kampen in Nederland door van advocaten, van familieleden of ook van medewerkers van Blumenthal. Visser onderhield vaak het directe contact met de zogenaamde Sachbearbeiter, de Duitse SD-functionaris die een bepaalde zaak onder zijn hoede had. Meestal ging het om bijzondere gevallen, waarin het advies of de overredingskracht van Waterink een bepaalde rol zou kunnen spelen. Waterink was bepaald niet bang uitgevallen en liep zonder veel zenuwen pardoes het SD-hoofdkwartier aan de Euterpestraat binnen om te klagen of zelfs op te spelen over de onrechtvaardige behandeling van 'zijn' gevangenen. Heel vaak moet hij geweten hebben dat het om echte, vaak zeer actieve verzetsmensen ging, maar Waterink kwam rustig aanzetten met het verhaaltj e dat deze gezinsvader of deze jonge verpleegster echt onschuldig was en volstrekt niet begreep waarom hij of zij was opgepakt. Zo wist Waterink ongetwijfeld heel goed dat Pieter-Jan Wuis, voor wie hij het overigens zonder succes opgenomen heeft, tot de laboratoriumgroep van collega Coops had behoord. Wuis werd, zoals wij reeds eerder zagen, op 13 november 1943 in Eindhoven gearresteerd, verbleef tot juni 1944 in de Scheveningse gevangenis en werd vervolgens in Amersfoort gevangen gezet. Vandaar werd hij naar Duitsland getransporteerd vanwaar hij na de oorlog terugkeerde. 6 Zijn collega van de vu, J. H. Bavinck, deed begin juni 1944 een beroep op Waterink in verband met de plotselinge verdwijning van zijn zoon. 'Amice, mag ik je even lastigvallen met een vriendelijk verzoek', zo begon Bavinck zijn briefje. 7 Zijn oudste zoon Ben was theologisch student in Kampen en als zodanig nog vrijgesteld van de arbeidsdienst. Als twintigjarige woonde hij gezien de tijdsomstandighe-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen