De Vrije Universiteit en Zuid-Afrika 1880-2005 ([Deel 1]) - pagina 50

VOORTGEZETTE

SAMENWERKING

jurist' te sturen. En om ook zelf, naast de juristen Beelaerts van Blokland en De Louter, samen met Lion Cachet in Londen te komen, als vanaf eind oktober daar een Transvaalse deputatie (president Kruger, generaal N. J. Smit en Du Toit) zou onderhandelen met de Britse regering: 'Uwe tegenwoordigheid als 't eenigszins kan, ('t zal maar eene week duren) zal ons zeer aangenaam en tot grooten steun zijn'. 123 Lion Cachet heeft tenslotte geen gehoor gegeven aan die uitnodiging. Hij had - naast andere bezwaren, voor een deel van practische aard - te veel moeite met de persoon van Du Toit vanwege diens optreden in de affaire-Jonkman en nu weer inzake het ontslag van Jorissen: 'de handelwijze met Jorissen [was immers] kwalijk [te] verdedigen, ofschoon Jorissen ook om andere redenen verdiende te worden ontslagen', schreef hij Kuyper. 124 Het ontslag van Jorissen deed ook De Louter weigeren naar Londen te komen. Zodoende waren Beelaerts van Blokland en Kuyper de enige adviseurs uit Nederland die de deputatie bijstonden bij de onderhandelingen over de suzereiniteitskwestie met de Britse regering. Onmiskenbaar vervulde Beelaerts - intussen lid van de Tweede Kamer en dus baas van zijn eigen tijd - de belangrijkste rol. Hij verbleef herhaaldelijk in Londen en vervulde achter de schermen een actieve rol als adviseur en intermediair. De onderhandelingen verliepen overigens veel moeizamer dan de optimistische Du Toit had gehoopt. De Britse regering wilde pas praten over verlening van volledige zelfstandigheid als eerst de Transvaalse westgrens naar haar verlangen was vastgesteld (en de Kaapkolonie zich dus noordwaarts kon uitbreiden). Dat betekende niet alleen, dat de Transvaalse expansie gestuit werd, maar ook dat Engeland bemoeienis behield met haar beleid ten opzichte van de aan beide kanten van die grens gevestigde Swazistammen. Voor de deputatie, en ook voor Beelaerts van Blokland, was toegeven inzake de Westgrens moeilijk. Kuyper zag echter al spoedig in, dat dit onvermijdelijk was en de Britten van hun kant gelegenheid bood om toe te geven inzake de suzereiniteitskwestie. Van de leden van de deputatie lijkt Du Toit als eerste dat standpunt overgenomen te hebben. De Conventie van Londen, uiteindelijk op 27 februari 1884 getekend, was naar die lijn opgesteld en was volgens Kuyper dan ook het maximaal haalbare.125 De Zuid-Afrikaansche Republiek kreeg onafhankelijkheid, alleen inzake met traktaten met vreemde naties (met uitzon-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen