Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 125

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

werk om tien jaar later een eigen aannemersbedrijf te beginnen, vernoemd naar zijn twee dochters.

124

Waldur (geboren in 1944) Waldur was evenals Wim, Manta en Gerard het oudste kind in een gezin. Hij had een drie jaar jongere broer en een zes jaar jongere zus. Zowel tijdens als na de oorlog was er armoede in dit gezin. Zijn ouders waren zorgzame mensen met veel plichtsbesef. Zij probeerden er het beste van te maken door een waardige houding uit te stralen en gebruik te maken van de ‘sfeer van constructieve emancipatie’ in gereformeerde kring. Zo bezochten zij open colleges van docenten van de vu. Ze spaarden klein geld om later hun zoons een betere opleiding te laten volgen dan zijzelf hadden kunnen krijgen. Waldur kreeg echter problemen op school met leren en gedrag. De bekende kinderpsychiater Th. Hart de Ruyter onderzocht hem en constateerde dat hij ‘vol angsten zat’. Dat was ook zo. Waldur vermeed bijvoorbeeld sinds zijn kleutertijd wc’s en waterleidingen, omdat hij daar bang voor was. Daarom stak het hem des te meer toen zijn juf, die beloningen gaf aan wie nooit naar de wc ging, hem voor leugenaar uitmaakte toen hij vertelde dat hij tot die kinderen behoorde. Waldurs ouders hadden grote bewondering voor Waterink en lazen diens boeken en het maandblad Moeder. Zijn moeder schakelde het pi in voor advies. Het gevolg was dat Waldur alleen voor een uur speltherapie op zaterdagmorgen naar het instituut toog. Na een jaar kwam er voor hem een plekje vrij op de pi-school. Achteraf bleek dat zijn leer‑ en gedragsproblemen en angsten te maken hadden met autisme. Hij kwam daar toevallig achter door een gesprek tussen twee leerkrachten na een film over Maarten Luther in 1958: ‘De film was voor mij een wirwar van elkaar afwisselende sfeerlichten en ‑geluiden. Ik zat toevallig rechts van meneer Brants, die mij af en toe wat toelichting gaf waarop ik maar braaf “ja” zei. Tegen het eind begon hij mij te “overhoren” en toen hem bleek dat ik er totaal niets van had kunnen volgen, wendde hij zich tot meneer Van der Vlis, die links naast hem zat, met de opmerking: “misschien heeft die jongen wel autisme”, of iets van die strekking. Meneer Van der Vlis reageerde geschrokken, want hij wilde niet dat ik zulk soort gesprekken opving. Hij zei zoiets als: “Och kom, Wald is een serieuze en flinke jongen die weet wat hij wil, hij komt er wel.” De rest van het gesprek voerden ze elders, zodat ik het

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 124 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen