Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 90

one man one vote?

Zuthem, de linksbuiten in het hooglerarencorps, kantte zich tegen de door Mundus voorgestelde stemprocedure. In een plenaire vergadering, op 3 december 1969, liet Van Zuthem, tot ontgoocheling van de Mundusvertegenwoordiging, weten het principieel onjuist te vinden ‘als de eerste de beste eerstejaars evenveel invloed heeft op een constituerend congres als bijvoorbeeld hijzelf.’ Mundus hield echter, in de vorm van een motie, vast aan ‘one man one vote’, voor veel activisten overigens meer een provocerend statement dan een voor praktijktoepassing uitgekristalliseerd beginsel. De motie werd met ruime meerderheid verworpen, waarna Ernsting opstond, zich in zijn martiale witte bontmantel hees en riep: ‘Ik laat me niet langer schofferen.’ Een aantal progressieve stafleden probeerde Ernsting op andere gedachten te brengen, maar het was tevergeefs. Demonstratief verliet hij de zaal, gevolgd door de andere studenten, onder wie Jan Siersma en Mundusvoorzitter Pim Fortuyn.77 Laatstgenoemde zou het conflict dertig jaar later afschilderen als een confrontatie tussen een even vitalistische als naïeve studentenbeweging en een rechtlijnig en inert professorencorps dat haar eisen onverkort afwees. De werkelijkheid was echter dat een voorhoede van dit corps een eindweegs mee was opgetrokken, zowel op het pad naar democratisering als naar onderwijsvernieuwing.78 Van de leidersrol die Fortuyn zich naderhand toedichtte (‘ik vormde het cement’) was evenmin sprake. Die werd namelijk door Ernsting vervuld. Fortuyn was bovendien te zeer een buitenbeentje om een leider te kunnen zijn. Op de voorgrond tredende studenten als Ernsting en Visser waren nazaten van kleine luyden die zich in Sturm und Drang van hun strakbelijnde, orthodox-protestantse achtergrond probeerden los te maken. Fortuyn was van meer gegoede katholieke komaf – zo profileerde hij zich tenminste, onder meer in zijn kleding, die hij niet op het Waterloo­ plein kocht.79 Dat hij niet tot de kern van de studentenbeweging doordrong sták Fortuyn. ‘Waarom accepteren ze me nou niet?’ verzuchtte hij eens achterop de fiets bij Hans van der Zouwen, na weer een urenlange plenaire vergadering.80 Toch bleef Fortuyn hoog van de toren blazen. ‘Ik word ooit minister-president,’ verzekerde hij Brasz ogenschijnlijk zonder enige gêne.81 Brutaal was hij ook, kwetsend. ‘Je moet eens wat andere boeken lezen,’ zei Fortuyn tegen Van Zuthem, neuzend door diens boekenkast.82 ‘Een onmogelijk mens met veel arrogantie,’ om-

89

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen