Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 150

zelfonderzoek bij mundus

formiteit stond op het spel, de zo vruchtbare en leerzame confrontatie van uiteenlopende opvattingen. Colporteren met De Waarheid en meelopen in de herdenking van de Februaristaking waren wellicht sterke staaltjes van klassensolidariteit, maar was ondertussen aan de universiteit niet een werkterrein van formaat braak komen te liggen?23 Stolwijks analyse kreeg een vervolg in het Mundusbulletin dat in januari 1978 verscheen. ‘Het is vaak gebleven bij “tegen”, zonder alternatieven aan te geven,’ meende Theo van Tilburg, vierdejaars sociologie en voorzitter van Mundus. ‘We zitten nu op zekere hoogte toch wel in een isolement. Hoewel we geen mantelorganisatie zijn van de cpn kwam onze aanhang voor het grootste deel links van de PvdA vandaan, en bij de verkiezingen bleek wel dat links met de nodige problemen kampt.’24 Politicologiestudent Ferdinand Ex kwam tot dezelfde slotsom. Veel idealen, weinig realiteitszin, met als gevolg ‘demotivering (voor zover men niet gewoon een meeloper was), ontnuchtering, berusting.’ Ex schreef dit toe aan de politiek-maatschappelijke stemming in het algemeen, refererend aan uitspraken van PvdA-leider Den Uyl die het aangetreden kabinet-Van Agt/Wiegel een product van de tijdgeest had genoemd. Terugziend op zijn premierschap moest Den Uyl, sadder but wiser, constateren dat het hervormingstij was verlopen. De sociale pendule was teruggezet: ‘van de belangstelling voor de maatschappij naar het persoonlijke lot, de studie, het werk – enfin, noem maar op.’ Ex nam dit ook in de studentenbeweging waar: het kader rukte nog desperaat op, de achterban liet het afweten. Mundus was een starre en steriele organisatie geworden waarin oudejaars zich in hun eigen gelijk opsloten en jongerejaars te weinig ruimte werd gegeven. ‘Je moet ze hun gang laten gaan,’ vond Ex, ‘en ze niet het gevoel geven dat ze iets moeten denken of doen.’25 Van Tilburg en Ex kregen weerwoord van Roel Tanja, student politicologie. Volgens Tanja sloeg Mundus wel degelijk nieuwe wegen in. Leden, onder wie Niko Schouten, waren actief in de beweging tegen de neutronenbom. Ook wees Tanja op de groep Mundianen die vier maanden eerder, eind september 1977, had deelgenomen aan de demonstratie tegen de bouw van de snellekweekreactor in het Duitse Kalkar, net over de grens bij Nijmegen. Waar andere demonstranten, geconfronteerd met de massale Duitse politiemacht, rechtsomkeert hadden gemaakt, waren de Mundianen moedig voorwaarts gegaan, richting het ‘heilige land’ van Bauer Maas die halsstarrig weiger-

149

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen