Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 180

‘dit is van de gekke’

behoorde tot het verleden, halve maatregelen volstonden niet meer. Personele inkrimping, zónder gedwongen ontslagen, domineerde de agenda van de commissie-Taakaanpassing, maar de middelpuntvliedende organisatiestructuur van de subfaculteit had evenzeer haar aandacht, niet in het minst met het oog op de in aantocht zijnde nieuwe wet op het wetenschappelijk onderwijs. In deze wet, die de wub van 1972 moest vervangen, was – voor zover inmiddels bekend – geen plaats meer voor subfaculteiten. Het nieuwe studeren moest disciplineoverstijgend zijn. Ook de waaier van vakgroepen en de daaraan gekoppelde besturen moest drastisch worden ingeperkt. De Taakaanpassingscommissie betrok tevens de subfacultaire wetenschapsbeoefening in haar beraadslagingen. Het systeem van voorwaardelijke financiering dwong immers tot meerjarige en stevig doortimmerde onderzoeksprogramma’s, eens te meer reden centrifugale krachten uit te bannen en de handen ineen te slaan.8 Ook de kwijnende studentenbeweging was de tvc-operatie niet geheel onwelkom. Begin 1982 had vijfdejaars politicologiestudent Louis Rutten in Mundusbulletin, in een tour d’horizon, mismoedig moeten vaststellen dat lusteloosheid en consumentisme onder de studenten troef waren. ‘Er wordt politicologie gestudeerd alsof het wiskunde is’, constateerde Rutten. ‘De vakken worden gelopen, méér niet.’9 Docent politicologie Frank Boddendijk nam onder zijn studenten eenzelfde houding waar. ‘Het zou me niets verbazen,’ schreef hij in een column in vu -Magazine, ‘dat wanneer ik een wind op dicteersnelheid zou laten ze deze nog in hun dictaat zouden verwerken.’ Het was voor Boddendijk overigens maar de vraag of de braafheid en volgzaamheid nu zo verkeerd waren. Menig student was tijdens zijn tienerjaren waarschijnlijk overvoerd (door ouders, leerkrachten, media) met provo, Vietnam, milieubeweging en vrouwenemancipatie. Waarom zou de studentengeneratie van de jaren tachtig zich aan deze linkse sjibbolets, die Boddendijk nog immer na aan het hart lagen, schatplichtig moeten voelen? ‘De huidige studenten vinden dat ik deze oude ideeën conserveer, terwijl zij zelf de vertolkers van de progressie zijn.’10 Dat de vooruitgang onder de studenten een zakelijker en individualistischer weg aan het kiezen was, bleek eveneens uit de kolommen van Mundusbulletin. Informatieve stukken voerden de boventoon: over het curriculum van de subfaculteit sociaal-culturele wetenschappen, over haar onderzoeksbeleid en personeel, over de besluiten van

179

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen