Peter Bak__Historische Reeks Deel 14 - pagina 79

opstandige kinderen van kleine luyden

opstandige kinderen van kleine luyden

78

Inmiddels was onder leiding van hoogleraar economie Van der Kooy een subfacultaire commissie van wal gestoken die hetzelfde vaarwater bevoer als de stuurgroep die zich met de doelstellingen van de subfaculteit bezighield. De commissie-Van der Kooy was een gevolg van protesten tegen de voorgenomen benoeming van de Groningse socioloog en filosoof Henk Woldring als docent sociale ethiek. Woldring, die van vrijgemaakt-gereformeerde huize was, stond bekend als aanhanger van de wijsbegeerte der wetsidee, wat studenten bevreesd maakte voor een eenzijdige en conservatieve benaderingswijze van de door hem te doceren vakken. Acht leden telde de commissie-Van der Kooy, waarin de wetenschappelijke staf, naast de naamgever van de commissie, was vertegenwoordigd door de hoogleraren Blauw, Kuiper en Andree Troost (sociale ethiek) en de docenten Teus de Jong (bestuurskunde) en Hans Tennekes (culturele antropologie). Voorts kende de commissie twee studentleden: Marius Ernsting en Jelle Visser, twee verklaarde pleitbezorgers van studenteninspraak en onderwijsvernieuwing.55 Ernsting was een tuinderszoon uit de Beemster die aan de christelijke hbs in Amsterdam-Noord van zijn gereformeerde geloof was gevallen. Toch ging hij – in 1965 – aan de vu politicologie studeren, het voetspoor volgend van zijn oudere broer Piet die er niet-westerse sociologie deed en de svb-afdeling had opgericht. De studie van de jongste Ernsting, die in de jaren tachtig Tweede-Kamerlid voor de cpn zou worden, verliep aanvankelijk vlot en vrij geruisloos: na twee jaar had hij zijn kandidaats. Maar in 1968 kreeg de tijdgeest vat op de Beemsterpolderjongen. Op een 1-mei-bijeenkomst in de Rai, waar Ernsting namens de svb het woord voerde, gaf hij uncle Sam stevig van katoen. De Verenigde Staten steunden volgens de politicologiestudent tien keer zoveel fascistische regimes als ze in de Tweede Wereldoorlog hadden bestreden. ‘Een stormachtig applaus was mijn deel,’ herinnerde Ernsting zich veertig jaar later, ‘een sensatie die je lang bij blijft. Dat ik was gevraagd om namens de studentenbeweging te spreken omdat ik een beetje proletarisch accent had, was iets dat je wel makkelijk vergeet...’56 Jelle Visser, het andere studentlid van de commissie-Van der Kooy, was een doctoraalstudent sociologie die, evenals Ernsting, de veren

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen