Jaarboek 1970 Vrije Universiteit Amsterdam - pagina 20

fors toegenomen. Mijn collegae en ik hebben er reeds herhaaldelijk op gewezen, dat het wetenschappelijk onderwijs door de geweldige aantallen studenten dreigt vast te lopen. Het nijpendst is de toestand in de faculteit der geneeskunde. Nadat de Tweede Kamer in 1966 een wetsvoorstel van minister Diepenhorst tot invoering van een numerus fixus voor de studie in de geneeskunde had verworpen, heeft minister Veringa thans een wet in het Staatsblad gebracht, die hem de bevoegdheid geeft voor iedere faculteit der geneeskunde vast te stellen, hoeveel studenten na te zijn geslaagd voor het propaedeutisch examen aan het einde van het eerste studiejaar, tot het tweede studiejaar kunnen worden toegelaten (wet van i juli 1970, Staatsblad 348). M.a.w. de minister heeft de mogelijkheid studenten, die geslaagd zijn voor het propaedeutisch examen in de geneeskunde, op een wachtlijst te laten plaatsen. Zij komen dan het daarop volgende jaar het eerst aan bod om tot het tweede studiejaar te worden toegelaten. In de gegeven omstandigheden moet de minister voor de faculteiten der geneeskunde een dergelijke bevoegdheid bezitten. Een oplossing voor een nijpend vraagstuk geeft de wet echter niet; zij verplaatst slechts de moeilijkheid. Bovendien, ook andere studierichtingen dan de geneeskunde zijn in feite vol. Naar mijn mening zal aan beperking van het aantal toe te laten studenten niet zijn te ontkomen. Ook de zgn. plaatsingscommissies, die in geval van grote aantallen aanmeldingen de eerstejaars in een bepaalde studierichting over de universiteiten verdelen, scheppen slechts kort soelaas, nl. zo lang het aantal aanmeldingen het aantal totaal beschikbare plaatsen niet overtreft. De grote aantallen doen afbreuk aan de kwaliteit van het onderwijs en drijven in de richting van uitsluitend vakopleidingen. Het kenmerk van het universitaire onderwijs is, dat het een brede culturele vorming geeft, dat het het oog opent voor de samenhang der dingen, voor de vragen van wereld en leven in verband met een bepaalde studie, voor de voortgang der geschiedenis, voor de ontwikkeling van de maatschappelijke orde en voor de gebreken, die zij vertoont. Voor een dergelijke vorm van onderwijs zijn wel velen, niet allen, die het graag zouden willen volgen geschikt. Voorts komt het onderzoek in gedrang en dit versterkt het noodlottige streven het onderzoek buiten de universiteiten in afzonderlijke instituten onder te brengen, noodlottig omdat dit eerst recht de band tussen wetenschappelijk onderzoek en maatschappij zou verbreken, noodlottig ook omdat het zal leiden tot verschraling van het onderwijs. Gelukkig heeft minister Veringa in de rede, waarmee hij op 24 juni j.l. de radiotelescoop in Westerbork opende, zich met nadruk uitgesproken voor het handhaven van het wetenschappelijk onderzoek binnen de universiteiten. Ook het stichten van nieuwe universiteiten en faculteiten is op den duur geen oplossing. Men kan de kosten van het weten18

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen