Jaarboek 1971 en 1972 - pagina 71

maar op wat samenbindt. Zij heeft altijd gastvrijheid en veihgheid geboden aan allen die vervolgd werden, of zij nu de historie zijn ingegaan met de naam „évangéliques" of ,,libertins spirituels" of „huguenots", en de vijandschap van van de Sorbonne tegen de nieuwe leer stuit haar nauwelijks meer tegen de borst dan de felle critiek van Calvijn op de „libertins spirituels". Als Marguerite haar Miroir de Feme pécheresse in 1530 schrijft, dan zijn haar „leerjaren" voorbij." Haar geestelijke vorming heeft een zekere afronding verkregen. Gevormd door Brigonnet en diens vrienden te Meaulx, zal zij niet blindelings volgen, zal zij niet automatisch herhalen, maar zal zij zelfstandig zoeken en streven naar een vrijmaking van het gev/eten. Naar het voortreffelijk oordeel van Littré, was zij „tolerante en matière de religion dans un temps oü il n'y avait pas de tolerance".^** De tolerantiegedachte is in haar oeuvre nergens zo aanwezig als in VInquisiteur. Achter heel de bouw van het stuk schuilt deze gedachte. Het gaat hier werkelijk om tolerantie. De inquisiteur zweert geen dogmata af als hij zich voegt bij de kinderen. Het enige wat hij doet, is dat hij zijn intolerante houding laat varen. Niet een oogluikend toelaten, zoals FranQois Ier had gedaan, als hij om politieke redenen een coalitie nastreefde met de protestantse Duitse Staten, om welke politieke redenen hem de, eveneens door hem gezochte hulp van de Turken even welkom was, maar een tolerantie, opkomend uit een bepaalde overtuiging omtrent het wezen van het dienen en liefhebben van God. Het gaat hier om meer dan om het zingen van Gods lof. Die lofprijzing vinden wij schier overal in het werk van Marguerite. Zij wil in dit stuk niet alleen maar iemand tekenen die zich bekeert, een „zieke" die de ware medicijn vindt voor zijn ziel, zoals in Le Mallade; zij wil hier geen afwijzen geven van bepaalde religieuze levenshoudingen, zoals in de Farce de Trop, Prou, Peu, Moins; het gaat hier ook niet om het uitzeggen van leed en het zoeken van troost, zoals in de Comédie sur le Trépas du Roy; noch enkel en alleen om stichting, zoals in de „comedies pieuses"; ook daalt zij hier niet af ,,surleplan humain, sans preoccupation symbolique"'^" zoals in de Comédie a dix Personnages en in de Comédie du Parfait Amant, maar reeds in de keuze van de titel toont zij duidelijk, dat het hier gaat om de houding van de Kerk, of zo ge wilt, van de Sorbonne en tevens van de Staat, tegenover hen die anders denken. 69

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen