Jaarboek 1986-1987 - pagina 68

zeker onderdelen van de informatie verloren zullen gaan. Hoe uitgebreider de informatie, hoe meer wordt vergeten. Maar ook zal de inhoud van de informatie soms anders worden begrepen dan deze is bedoeld. De proefpersoon hoort, zeker als hij als patiënt leeft tussen vrees en hoop, juist datgene wat hij wil horen. Eén van de eerste verdedigingsmechanismen van de mens is de ontkenning. Zo kan informed consent in wezen uninformed consent zijn, zegt Hardison. De toestemming van de patiënt is lang niet altijd een pressieloze, weloverdachte beslissing. Hij voelt zich vaak onbekwaam te beshssen en meent de verantwoordelijkheid niet te kunnen dragen. Hij wil zijn dokter niet teleurstellen etc. en dat resulteert dan in de feitelijke beslissing door de arts. Dit laatste is het minst bezwaarlijk als het gaat om de toestemming van de patiënt voor een bepaalde therapie. Bij sommige therapieën en eveneens bij wetenschappelijk klinisch onderzoek moet echter worden aangetekend, dat de patiënt ondanks goede informatie de risico's wél verstandelijk kan aanvaarden, maar emotioneel allerminst kan beseffen. Het zal duidelijk zijn, dat patiënten die een informatie niet kunnen begrijpen, nooit als proefpersonen mogen dienen (bijvoorbeeld coma-patiënten, demente en psychiatrische patiënten en kinderen). Een uitzondering is geoorloofd voor het onderzoek dat specifiek op dit soort patiënten is gericht en waarvan het resultaat alleen door wetenschappelijk onderzoek op deze groep patiënten kan worden verkregen. Bovendien moet er uiteraard de gerechtvaardigde verwachting zijn dat het onderzoek tot hun verbetering kan leiden. Onderzoek bijvoorbeeld, dat nodig is met een middel, waarvan de verwachting bestaat dat het dementie verbetert, kan alleen maar bij demente patiënten geschieden. In dat geval is de beslissing aan de wettelijke vertegenwoordiger, dit is het meest nabije famiüelid (proxy-consent). De partner, waarmee zo'n patiënt soms jarenlang heeft samengeleefd, heeft geen enkele bevoegdheid, tenzij de patiënt dit eerder al bij notariële akte heeft vastgelegd. Bij kinderen hebben de ouders het recht te beshssen, zolang het kind niet geacht kan worden zelf mee te kunnen beslissen. Aan voogden zou ik in tegenstelling tot de Amerikaanse opvatting het recht tot zulke beslissingen willen onthouden''". Om de informatie aan de patiënt op ethisch aanvaardbare wijze te doen plaatsvinden, is door onze afdeling geneeskundige oncologie, onder leiding van prof.dr. H.M. Pinedo, de volgende procedure uitgewerkt. De onderzoeker-behandelend arts".' geeft de informatie aan de patiënt in een mondeling gesprek. Aan het eind daarvan overhandigt de arts hem een schriftelijke informatie. Hij maakt de patiënt duidelijk dat deze een bepaalde bedenktijd krijgt alvorens een beslissing dient te worden genomen. Hij kan in die tijd ook overleg plegen met familie, vrienden of huisarts. Aan het eind van de bedenktijd wordt door een ander, bij voorkeur een psycholoog, een gesprek met de patiënt gevoerd om te sonderen of deze de informatie heeft begrepen. Eerst daarna neemt de patiënt de beslissing. Ten aanzien van het klinisch wetenschappelijk onderzoek komen wij tot de volgende conclusies:

66

1. de 2. gei erf pei 3. het 4. orj Fa( 5. om 6. om

1

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen