Jaarboek 1986-1987 - pagina 30

tie en ver doorgevoerde autonomie voor de componenten, waarin de coördinatie geschiedt door een geprofessionaliseerde project(en)organisatie. Ten einde de universitaire integratie te garanderen is er tegelijkertijd een stringente doch strategische planning nodig. Dit laatste betekent een globale, kaderstellende planning, waarbinnen de diverse eenheden hun eigen beleid kunnen inpassen (bijvoorbeeld via systemen als 'managerial budgetting'). In beginsel lijkt mij dit een goede analyse en een waardevol advies. Enige twijfel behoud ik over de effectiviteit van zo'n project(en)organisatie. Ik voeg daarom nog enkele suggesties toe. In de eerste plaats dient de invloed van de representanten van de studenten te worden vergroot bij het onderhandelen over de studentenvoorzieningen en dergelijke. Men dient dit mede te zien tegen de achtergrond van de wenselijkheid dat studenten mobieler worden bij hun locatie-keuzen. Hiertoe kan overigens ook de introductie van een 'voucher'systeem een goede bijdrage leveren. In de tweede plaats dient het beroepenveld (hetgeen breder is dan alleen het particuliere bedrijfsleven!) veel meer invloed te krijgen op de vaststelling van de onderwijscurricula ten onguste van de politiek, de docenten en de studenten. In de derde plaats dient er binnen de instelling van h.o. een verdere decentralisatie te worden doorgevoerd. Op een lager niveau moet men meer beslissingsruimte krijgen, maar men wordt tevens verantwoordelijk gesteld voor eventuele negatieve gevolgen. Met name geldt dit het financiële aspect. Hierbij verlate men het pad der tamelijk arbitraire verdeelmodellen (meestal vormen van input-financiering). Beter is het werken met systemen van output-financiering. In de vierde plaats is een professionalisering van de faculteiten of sectoren noodzakelijk. Decentrale bestuurders dienen niet bij toeval gekozen te worden, maar geselecteerd op kundigheden. In de vijfde plaats, ten slotte, is de verdeling van bevoegdheden tussen het bevoegd gezag (Bestuur respectievelijk College van Bestuur) en de Universiteitsraad aan een herziening toe. Het lijkt mij juist wanneer de Universiteitsraad zich beperkt tot een marginale toetsing van voorgenomen beleid op hoofdpunten. 7) Als laatste punt wil ik nog een opmerking maken over de functie van de levensbeschouwelijke identiteit in het hoger onderwijs. Een grondige herbezinning op de consequenties van de gekozen levensbeschouwelijke identiteit is noodzakelijk. Niet alleen voor een nieuwe hogeschool (zoals mijn instelling: de Christelijke Hogeschool Windesheim); ook een 'oude' instelling als de Vrije Universiteit kan zich hieraan niet gemakkelijk onttrekken. Trouwens, ook zogenaamde 'openbare' of 'algemene' instellingen dienen bij deze vraag stil te staan. Men kan zich immers niet aan de indruk onttrekken dat de moderne wetenschapsfilosofie voor wat betreft de vraag naar de eventuele waardenvrijheid van de wetenschap verrassend dicht in de buurt van Abraham Kuyper blijkt uit te komen. Zowel in het wetenschappelijk onderzoek, als in het wetenschappelijk onderwijs (en des te meer in het 28

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen