1947 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 115

109 in een achtste oplaag (20'-'22ste duizend). Niet zonder spanning volgt men Tournier, wanneer hij vanuit de lichamelijke kwalen, die de menschen tot hem brengen, doordringt tot de wezenlijke wortel van het lijden, die zo dikwijls gelegen is in de diepere lagen der persoonlijkheid — ook bij een zuiver organische afwijking. Het is treffend te ervaren, hoe hij dan bij zijn patiënten het ware inzicht in de oorsprong van hun stoornissen tracht te wekken aan de voet van het Kruis, en hoe hij hen met Christus tracht te leiden tot een algehele reconstructie van hun leven, die de voorwaarde Is voor een blijvende genezing. Het is een goed ding, wanneer de gang naar een dokter aanleiding wordt, dat de mens aan zichzelf wordt ontdekt, aan zijn hartstocht, zijn zejlfzucht, zijn ontrouw, zijn jaloersheid, en, wat Thomas a Kempis noemt, zijn ongeregelde begeerten. Het is duidelijk, dat dit Tournier ontzaglijk veel meer kost dan den arts, die eenvoudig een Röntgenphoto maakt, een tuberculose herkent, en een sanatoriumkuur voorschrijft. Natuurlijk doet Tournier ook dat, maar hij gaat verder en bemoeit zich intenser om het wezenlijk heil van zijn patiënt. Men kan dan ook uiteraard slechts meer bereiken, door meer te geven, door zich zelf te geven. Hij besteedt heel veel tijd aan zijn patiënten, hij wacht geduldig op het ogenblik, dat ze zich willen en kunnen uitspreken, hij verhaalt hun zijn eigen religieuze belevingen en zijn eigen zonden, hij is, naar de methode van de Groep, met hun stil voor God om de invallende gedachten op te schrijven, en hij bidt niet alleen voor hen, maar ook met hen, en dringt hen zo zachtkens tot het nemen van een principiële beslissing. Er is hierover natuurlijk veel te zeggen. De stille tijd, het delen — ik geloof niet, dat we die nu op eens moeten overnemen. Er is ook verschil in taak van den pastor en den geneesheer aan het ziekbed. Maar niet iedere zieke heeft een pastor, of wil er een hebben. Moet een Christen-arts met zijn patiënten bidden? Mij dunkt, daar is geen regel voor te stellen. Op een N.C.S.V.-conferentie, waar Hutter en ik spraken, zeide Hutter op een desbetreffende vraag, dat de Christen-arts in ieder geval bereid, paraat moet zijn om het te doen, wanneer de patiënt er om vraagt. W e l licht moet hij toch ook wel eens zelf het initiatief nemen. Hermanides, de oprichter onzer Vereniging, bad met zijn patiënten. En wanneer ik dan in het boek van Tournier lees, dat hij, met een collega en de ouders in het ziekenhuis aanwezig was bij het overlijden van een zestienjarig meisje, en dan zegt: ,,Wij zijn in de aangrenzende kamer gegaan en daar hebben wij, de ouders en de beide doktoren gebeden. De ouders hebben toen, ter nagedachtenis aan hun dochtertje, opnieuw hun leven opgedragen aan de dienst van Christus," •— dan zeg ik niet, dat zo iets steeds nodig is, ma^f

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen