1955 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 20

8

K. J. POPMA

de geschiedenis zelf steunt deze opvatting, indien we gaarne van een geschiedenis der geneeskunst willen blijven spreken. Men kan natuurlijk het oppervlakkige standpunt huldigen, dat de geschiedenis der geneeskunst vandaag begonnen is, of morgen beginnen zal. Maar wijst men zo iets af, dan rest alleen de conclusie, dat er een geschiedenis van de geneeskunst was, toen men zeer veel nog niet kon benaderen en eenvoudig de schade schade moest laten blijven. Een amerikanisme als ,,op den duur kunnen we alles cureren", is onzakelijk en onbijbels. Het gaat om menselijke hulp; en op deze basis rijst de vraag, of sommige vormen van behandeling, die een verbluffend schouwspel èn gevoel van „beterschap" teweegbrengen, in de grond der zaak niet onmenselijk zijn. Op het punt van de zgn. euthanasie is de zaak wel duidelijk: wie weigert de levensvlam brandende te houden als hij zeker is geen hoop meer te zien, neemt eigenmachtig zeggenschap over het mensenleven in handen, en treedt niet op als de naaste, maar als de bovenmenselijke genezer. Men heeft de euthanasia wel eens met hippocratische argumenten bestreden, maar het is zeer goed mogelijk haar met hippocratische argumenten te verdedigen. Onder het oogpunt van de doorn in het vlees is het probleem volkomen doorzichtig: het voortgezet pijnlijden van degenen die wij hopeloos noemen kan zeer wel verstaan worden als een grens-situatie van de doorn in het vlees. Want de betrokkene zal, als hij daartoe nog in staat is, kunnen bidden: Laat me beter worden of doodgaan, maar dit niet! Dit is een zeer algemene situatie, ook waar ze geen grèns-situatie is. De ontelbaren, die juist een klein tekort in werkkracht, geestkracht, aandachtsconcentratie, uithoudingsvermogen of welke functie ook hebben, denken wel eens: Dit is onzinnig, ik zou beter af zijn als ik óf iets meer, óf veel minder had. We prefereren graag twee mogelijkheden, die beide bezijden onze werkelijkheid liggen. En die werkelijkheid is dikwijls precies wat we nodig hebben. Daarom kan de plicht tot genezen niet ongelimiteerd geacht worden. Dat is een wereldse gedachte. Ook de medicus komt te zijner tijd in zijn medische practijk met de doorn in het vlees in aanraking, waar hij af heeft te blijven. Wanneer zulks het geval is, kan in dit verband niet besproken worden, daar het hierbij gaat om een totale en radicale ombouw — of juister : reformatie — van de i d e e van de geneeskunst. Nu heeft men wel gepoogd de volle ernst van deze dingen te ontgaan door de geneeskunst van haar volle menselijkheid te ontdoen. Haar beoefenaar wordt dan een onpersoonlijk, areligieus iets, dat er alleen is om technisch-genezend in te grijpen. De genezer gaat dan

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen