1959 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 256

KINDERTEKENINGEN

209

ceerd drukt het kind zich uit in het schilderen. Het was de bedoeling dat het kind vanuit zijn onbewuste iets zou schilderen. Ik had opgemerkt dat bij kinderen, die heel goed schilderen en mooie tekeningen produceren, er al veel bewust handelen bij is. Dat het al gestyleerd is en niet helemaal een spontane uiting vanuit het onbewuste. Om het bewuste schilderen zoveel mogelijk uit te schakelen, laat ik het kind zich allereerst op de kleuren concentreren. En dan vraag ik hem de kleur te kiezen, die hij op dat ogenblik het mooiste vindt, daarin de penseel te dopen en te beginnen te schilderen. Hij moet niet bedenken wat hij nu eens zal schilderen en proberen een mooie tekening te maken, daarop komt het helemaal niet aan. Ook moet hij niet iets uit de omgeving naschilderen. Het enige wat hij te doen heeft is zich op zijn gedachten te concentreren en de onwillekeurige bewegingen van de hand te volgen, wat ik op deze wijze uitdruk, dat het enige wat hij moet doen is de punt van het penseel te volgen. Langs deze weg tracht ik de storende invloed van het bewuste handelen zoveel mogelijk uit te sluiten, om daartoe te komen dat wat geschilderd wordt, een creatieve weergave is van wat onbewust in de patiënt leeft. Wat onbewust in het kind leeft wordt in een concrete vorm voor ons geplaatst, het is een levend maken en ons voor ogen stellen van de eigen onbewuste spanningen. Telkens als ik een nieuwe patiënt vraag: „Zijn gedachten uit te schilderen", ben ik verwonderd dat hij het werkelijk doet, maar voor hem is het heel vanzelfsprekend. Het merkwaardige van dit schilderen is, dat heel snel gewerkt wordt en dat de patiënt, nadat met hem over de tekening gesproken is, dadelijk begint een volgende tekening te maken, die er weer heel anders uitziet. Hij denkt er niet over na met de vraag, wat zal ik nu eens maken; onmiddellijk begint hij weer en schildert onder grote spanning verder en maakt iets heel anders dan de vorige tekening. Op een gegeven moment zegt hij: „Ik ben klaar" of legt het penseel weg. Wat verder opvalt is, dat de patiënten nooit hun tekeningen terugvragen. Zij weten heel goed, wat ze geschilderd hebben. Zij kunnen in het gesprek soms verwijzen naar een tekening die ze maanden geleden gemaakt hebben. Maar zij hebben niet het gevoel dat zij hun best gedaan hebben, dat ze iets moois gemaakt hebben, waar zij trots op zijn, dat ze bewaren willen, dat hun eigendom is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen