1961 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 50

34

A. C. LIT

aan, is dan ook geen harmonisch gegroeid organisme, maar, gekarakteriseerd in haar eigen terminologie, een neurotika met alle verschijnselen van een gestoorde ontwikkeling. Van der Horst spreekt herhaaldelijk van spanningen. Spanningen in de psychiatrie en in de praktiserende zenuwarts. Spanningen tussen de psychiatrie als geneeskunde en als anthropologic, als leer van het zieke organisme en als leer van de mens. Want niet alleen ontmoeten wij medische autoriteiten in zijn betoog. Ook theologen, filosofen, schrijvers en dichters, sociologen en chemici passeren de revue. De psychiatrie, los geprepareerd uit Middeleeuws bijgeloof en bijgezet in het affektloze systeem van Kraepelin, is herboren in een woelige wereld. Hij zegt: „Er is niets meer gebleven van de rustige zelfverzekerde gang aan het begin van deze eeuw. Ge kunt de psychiatrie van onze tijd niet in één hand vasthouden en in één richting leiden". En verder: „Gemakkelijk is het niet geworden.... Bij de ouderen wekt dat een verlangen, ons weer te verschuilen achter het Kraepeliniaans systeem of de analytische strukturen". Dit alles zou onze verslagen harten kleinmoedig maken, als er niet andere, door Van der Horst slechts terloops aangeraakte, aspekten waren der moderne psychiatrie, te weten de chemotherapie van psychosen en neurosen en de vruchtbare uitbouw der psychiatrische inrichtingen tot therapeutische gemeenschappen. Als wij konstateren, dat de zenuwarts minder neiging heeft, toenadering te zoeken tot de zielzorger, terwijl de laatste voor deze toenadering wel bijzonder geporteerd is, zijn wij al overgestapt naar de diep-peilende bijdrage van Ds. Popma, de geestelijk-verzorger van de Valerius-kliniek. Popma stelt de vergelijking: „Psychiater staat tot pastor als witte jas staat tot colbertje". „De pastor komt in de weerloosheid van zijn daagse pak". Dat Popma de witte jas niet alleen ziet als een zondags pak, maar ook als iets anders blijkt uit zijn: „De kleding symboliseert en ironiseert". Voelen wij in de bijdrage van Van der Horst soms de onzekerheid, die de witte jas — óók een mantel der liefde — verbergt, Popma stelt duidelijk de weerloosheid van de pastor zonder hulp van de Derde. Dit stempelt zijn bijdrage. Hij situeert zijn werk en zijn opdracht tussen enerzijds de afhankelijkheid van God als derde en anderzijds de huidige situatie van de mens. Voor de analyse van dit laatste gebruikt hij zijn brede kennis van de moderne literatuur.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen