1967 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 30

ngezonden Aan de Redactie van „Geloof en Wetenschap", J. J. Viottastraat 18, Amsterdam Betreft:

VERGELIJKENDE GEDRAGSLEER VAN MENS EN DIER

Met bijzonder genoegen zag ik, dat Dr. Vlijm het biologische aspect van het menselijk handelen in onze vereniging ter sprake bracht (G. en W., september '66). Dit onderwerp ligt mij niet alleen persoonlijk na aan het hart, maar ik geloof dat deze kennis voor ons allen van vitaal belang is. Immers, indien de mensheid niet in zeer korte tijd het antwoord vindt op de (elkaar onderling beïnvloedende) dreigingen van overbevolking en atoomoorlog, zal er geen discussie over de mens meer zijn, wegens het ontbreken van onderwerp en gespreksdeelnemers... Ik geloof, dat zowel Dr. Vlijm als de deelnemers aan de discussie van zijn voordracht, dit ter dege beseften. Een expliciete uitspraak over wat de leden van onze vereniging persoonlijk aan dit probleem kunnen doen ontbrak echter. Wij mogen ons nu niet meer vrijblijvend met deze problematiek bezig houden en wij moeten en kunnen op deze vragen antwoord geven. Ik hoop, dat de lezers het mij willen vergeven, wanneer ik in het volgende een pedante indruk maak. Mijn excuus is, dat ons weinig tijd rest om te praten over het einde van de mensheid; ik schroom niet U te provoceren en een discussie op gang te brengen aan de hand van het artikel van Dr. Vlijm. Overbevolking De door hem genoemde desastreuze invloeden van overbevolking bij dieren wil ik hier met nog een paar voorbeelden onderstrepen. Bij vrij levende herten veroorzaakte overbevolking massaal overlijden van op het oog gezonde dieren. Bij sectie bleek, dat hun bijnieren faalden (1). In het laboratorium onderzocht Calhoun (2) de invloed van overbevolking bij ratten. Een bevolkingsdruk als onder (1) genoemd met de bijbehorende massale sterfte vermeed hij door pasgeboren ratten te verwijderen, wanneer een bepaalde, hoge, bevolkingsdruk was bereikt. Hij liet de dieren verder volkomen vrij in een gegeven ruimte met voldoende voedsel. Na enkele generaties degenereerden de ratten lichamelijk en vooral in hun gedrag, met uitzondering van een dominerende enkeling, die voor zich en zijn harem een privé levensruimte kon handhaven. Er is weinig verbeeldingskracht voor nodig om parallellen te vinden met menselijk gedrag in overbevolkte achterbuurten. Lezers die geïnteresseerd zijn in een nadere uitwerking van deze problematiek, kan ik wijzen op de onlangs verschenen boeken van Hall (3) en van Ardrey (4). Uiteraard zijn conclusies gebaseerd op zulke overeenkomsten van

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen