Pionieren toen en nu. De geschiedenis van het Paedologische Institutuut in Amsterdam 1931-1989. - pagina 27

deze 'schrik' en het mutisme tot dusver geen verband ge-

zocht. Nu realiseerde ze zich, dat vanaf dat ogenblik de

moeilijkheden waren begonnen.

De volgende therapie werd nu voorgesteld:

Eiken avond zou vader een halfuur met hem spelen. Dat

spel liep steeds daarop uit, dat vader uit een stuk wit papier

een 'bril' knipte. De opgave was te zorgen, dat deze 'bril'

spelenderwijs door den vader zelf werd opgezet; vermoe-

delijk zou het kind spontaan zijn handen uitsteken en den

bril zelf op willen hebben. Was dit gelukt, dan mocht hij

zichzelf in den spiegel bekijken. De vader moest eiken

avond den 'bril' een paar millimeter grooter knippen. Daar-

na moest er een gat gemaakt worden voor den neus... enz.

Toen de bovenlip 'bereikt was, werd er met inkt een snor

opgetekend.

Tenslotte was de vader zover, dat het zelfgemaakte masker

veel geleek op een, dat vader opzettelijk in een winkel had

gekocht. Het kind bleef gedurende deze periode echter nog

steeds mutistisch, angstig en hield nog steeds last van

nachtmerries. Na verloop van vier weken was de vader

zoover gekomen, dat hij nog alleen 'verder kon gaan' met

gekochte maskers. Hij liet aan het kind nu ook merken dat

de mooiere 'brülen' uit den winkel moesten komen. Nog

een week later was de vader langzamerhand toegekomen

aan een van de meest afzichtelijke maskers, die er in dien

winkel waren. Weer speelde hij 's avonds 'brilletjes op den

neus'. Enigszins in spanning zette hij zelf dat masker voor.

Wim lachte hevig, om toen ineens, na even geconcentreerd

te hebben gekeken, te zeggen: 'Pappa - die man - bril op

neus - Wim ook - Wim niet bang'.

De ouders waren gewaarschuwd, vooral niet verwonderd

te doen, wanneer Wim plotseling zou gaan spreken. De

moeder hield zich ook goed: de vader verwijderde zich,

omdat hij zich niet kon beheersen'! Enige dagen daarna,

den 2 5-sten Februari, kwam de moeder met Wim om ons

mede te deelen, dat hij weer gesproken had. Wim, daarna

binnengeroepen, geeft een hand en zegt: 'dag ne-eef.

Zoals gezegd nam het aantal kinderen dat het instituut

bezocht in de loop der jaren geleidelijk toe. In de tabel

(blz. 68) is deze groei duidelijk waar te nemen. Tevens is

25

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen