Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 236

na zijn emeritaat als hoogleraar de laatste president-directeur. En met alle respect voor

Sizoo mogen we er een aanwijzing in zien dat het gewicht van de functie gedaald was. Na

Colijn en Schouten had men in dezelfde lijn terecht moeten komen bij een van de nieu-

we antirevolutionaire leiders, Zijlstra of Biesheuvel. Maar het viel in 1966 wel reeds te

voorzien dat het bestuur van de Vereniging in de toekomst de leiding zou verliezen.

Een aparte plaats te midden van de directeuren werd ingenomen door ir. CA. Doets,

die al sinds 1954 deel uitmaakte van het college, maar daar een hoofdrol ging vervullen

vanaf 1965, toen hij werd aangewezen als de verantwoordelijke persoon voor de nieuw-

bouw. In 1964 waren al het ziekenhuis en het gebouw voor wis- en natuurkunde tot-

standgekomen. In 1966 volgden de studentenflats op Uilenstede en het gebouw van de

medische faculteit. Toen de huisvestingsnood van de andere faculteiten tot grote hoog-

ten gestegen was, kwam onder leiding van Doets in 1966 het noodgebouw tot stand dat

tot de sloop in 2002 de naam provisorium heeft gedragen. Het huidige hoofdgebouw

werd daarna in 1970 vervroegd in gebruik genomen. De in 1909 geboren Doets was als

student in Delft reeds lid van de Vereniging, en de gereformeerde mores van zijn jeugd

waren hem tot een tweede natuur geworden. De bouw van de schoorsteen van het ener-

giecentrum werd op zijn orders stilgelegd als de zondag aanbrak. Dat veroorzaakte een

kleurverschil in het beton: de ringen van Doets.'^ Zo kreeg het bijzondere karakter van

de Vrije Universiteit toch nog uitdrukking in haar bouwstijl.

De aanwijzing van een gedelegeerd directeur voor alle bouwzaken is een teken van

voortschrijdende professionalisering. Directeuren en curatoren hadden al lange tijd hun

zogenaamde adjunct-secretaris, die als betaalde kracht de weekendbestuurders het werk

uit handen moest nemen. J.D. Dengerink diende als zodanig tot 1972, H. Hoogenkamp

kwam toen in zijn plaats. Een poging in dezelfde richting was de aanstelling van een alge-

meen beheerder in de persoon van dr. J. Vermeijden, tot dan toe directiesecretaris van

Organon te Oss, en ongetwijfeld mede uitverkoren vanwege zijn bekendheid met de me-

dische sector. Hij werd in 1957 benoemd op een jaarsalaris van 25.000 gulden,57 een top-

inkomen dus naar de maatstaven van die tijd. Rector G.H.A. Grosheide gewaagde in zijn

jaarrede van 1958 van een zeer gelukkige vernieuwing. Alle universitaire instanties kon-

den nu overleg plegen over alles wat er omging bij directeuren, met een man 'die ter za-

ke kundig is en in het hoofdgebouw zijn bureau heeft'.5^ Het nieuwe geluk heeft niet lang

aangehouden. In de praktijk bleek het niet mee te vallen een goede taakverdeling te vin-

den tussen de steeds aanspreekbare beheerder en de uiteindelijk toch voor alles verant-

woordelijk gebleven directeuren. In 1966 legde Vermeijden zijn ambt neer om algemeen

directeur te worden van het ziekenhuis. De functie van algemeen beheerder werd opge-

heven.'' Sizoo zei in zijn dankwoord bij het afscheid niet te willen verhelen dat zich wel

eens problemen hadden voorgedaan als gevolg van onduidelijkheid in de onderlinge re-

laties.^" Maar duidelijk genoeg toch blijkbaar, om het experiment definitief af te sluiten.

Twee tendenties kunnen we dus waarnemen in de ontwikkeling die de Vereniging in

deze jaren heeft doorgemaakt. De ene is de schaalvergroting, beantwoord met professio-

232 EEN HOEKSTEEN IN HET VERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen