Revue 1994 - pagina 10

De emeritus Hoogleraar experimentele audiologie kan gerust met emeritaat

Het gehooronderzoek is volwassen door Arjan Spit

Architecten hebben alleen een óóg voor gebouwen, geen oor. De holle ruimtes zijn voor slechthorenden een groot probleem. Tot ergernis van prof. Reinier Plomp, hoogleraar in de experimentele audiologie. Na zijn emeritaat gaat hij boeken schrijven en een Baroktuin aanleggen. Het oor wordt ondergewaardeerd. Hoewel het voortdurend ingewikkelde analyses uitvoert om de brij van geluiden uit elkaar te halen, gaat in de handboeken over waarneming steevast het gros van de aandacht naar het oog. Dat orgaan laat zijn werking zo makkelijk illustreren met plaatjes over dieptewerking en visuele illusies. Dr ir Reinier Plomp moet van de zomer de studio in duiken om zijn lezers het nodige bij te kunnen brengen over het gehoor. Bij zijn nieuwe boek over toonperceptie hoort een cd. Hij heeft de tijd voor de opnames, want na 22 jaar heeft de hoogleraar experimentele audiologie de VU verlaten. Hij was al die tijd een van de leidende onderzoekers in het vakgebied dat zich beweegt tussen de fysica, de psychologie en de geneeskunde. "We hebben altijd een eigen stek gehad", zegt hij in een uithoek van de Polikliniek van het VU-ziekenhuis. "Toen ik in de jaren vijftig begon waren er in Nederland maar een paar mensen bezig met gehooronderzoek. En die werkten allemaal in klinieken. Ik was dus een eenling en moest zelf met het fundamentele onderzoek beginnen." Het vakgebied van de experimentele audiologie bestond nog niet toen Plomp zijn dienstplicht vervulde bij het Instituut voor

vrije Universiteit

amsterdam

Zintuigfysiologie van TNO, toen nog verbonden aan Defensie. Vanuit zijn studie natuurkunde in Delft kon hij zo doorstromen naar het onderzoek. Bij TNO is Plomp altijd in deeltijd blijven werken. Hoortoestel De experimentele audiologie is inmiddels volwassen geworden. Plomp heeft zich vooral beziggehouden met de manier waarop het oor verschillende signalen uit elkaar kan houden. Waarom lopen de geluiden van je gesprekspartner, de achtergrondmuziek en het straatlawaai niet allemaal door elkaar heen? Al die geluidstrillingen komen immers gelijktijdig de gehoorgang in. We hebben blijkbaar een uitermate selectief gehoororgaan. "Bij slechthorenden is dat echter juist problematisch", zegt Plomp. "Die klagen vaak dat ze met hun hoortoestel in situaties van geroezemoes niet goed kunnen horen." In vaktermen gaat het bij dit probleem om de signaal-ruis verhouding. Slechthorenden kunnen die twee geluidsbronnen steeds minder goed onderscheiden. "Dat is als een radiozender die slecht afgestemd is. Dan kun je wel aan de volumeknop draaien, maar dan versterk je ook de storing, je moet in een hoorapparaat dus selectief het geluid versterken. Dat kan met meerkanalige hoortoestellen." Met financiering van de firma Philips ontwikkelde Plomp daarom een prototype van een vierkanalig hoortoestel. Daarin worden verschillende geluiden, afhankelijk van hun toonhoogte en sterkte, apart versterkt. Het prototype is niet op de markt gekomen omdat de fabrikant er te weinig commercie in zag. Er was meer belangstelling voor het regelen van de hoortoestellen met infraroodafstandsbediening. Het bij het oor regelen van de tegenwoordig zeer kleine toestellen vergt immers wel erg veel lenigheid van bejaarde handen.

Revue

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen