Vrije Universiteitsblad 1952 - pagina 28

Een apostolische taak Tegenwoordig wordt veel over het apostolaat gesproken. • In bepaalde kriagen van christenen is dit een zeer geliefkoosde term. Het ligt niet in mijn bedoeling^ over deze uitdrukking zelve een discussie te openen. Er is misschien aanleiding om het pleit te voeren voor de keuze van een ander woord. Maar dit behoeft dan niet te gebeuren, omdat wij het niet eens zouden zijn met de zaak, die er door wordt aangeduid. Christenen hebben in werkelijkheid de bepaalde taak te volbrengen, die bedoeld 'wordt, wanneer men spreekt over het apostolaat. Op de gelovigen rust ten aanzien van de wereld, waarin zij geplaatst zijn, een verantwoordelijke roeping, waaraan zij onder geen beding zich mogen onttrekken. Nu wordt door sommigen wel eens de voorstelling gewekt, alsof onze Universiteit van deze roeping weinig of niets zou verstaan. Zij zou naar hun mening tegenover het apostolaat absoluut vreemd staan en ia allen gevalle daar in de practijk bitter weinig van terechtbrengen. Zij zu het liefst in eigen kring zich opsluiten en de wereld min of meer aan haar lot willen overlaten. Wie er in dezer voege over spreken, tonen daarmede de ontstaansgeschiedenis van onze Universiteit niet te kennen. Want zij is in feite juist geboren uit de dringende behoefte om die apostolische taak ia getrouwheid te kunnen volbrengen. Ik denk aan enkele zinsneden voorkomende in de circulaire, die in 1878 werd uitgezonden om op te roepen tot medewerking aan het oprichten van de Vereniging, die de Vrije Universiteit tot stand zou brengen. Wij lezen daarin: 'Gelijk U van overlang bekend is, heeft het aan de bovendrijvende partij in den Staat goedgedacht, onder verstandhouding met de machthebbers in de uitgebreidste onzer Kerken, na eerst de volksschool ontkerstend en de middelbare school als een bederf in het midden des lands te hebben geplaatst, nu ook aan onze hoogescholen en met name aan de beoefening der H. Godgeleerdheid, bij eindregeling, een zoo heillooze inrichting te geven, dat de Gereformeerden in den lande voor God onverantwoord zouden staan en aan de eervolle tradition hunner vaderen ontrouw worden, indien ze nog langer lijdelijk dit ergerlijk verloop der dingen aanzagen en niet op voorziening bedacht bleken in zoo hooggaanden nood. Immers, treedt men van gereformeerden kant niet hoe eer zoo beter en met klem tusschen beide, dan dreigt door die jammerlijke inrichting voor ons lieve vaderland geen minder gevaar, dan dat de hoogere ontwikkeling van ons volksleven geheel in de handen van het ongeloof overga; de wetenschap een instrument tegen de eere van den Christus worde; en geheel het corps onzer staatsUeden, rechtsgeleerden.

2280

artsen, letterkundigen en natuurbeoefenaars, met al den invloed waarover zij in den lande beschikken, zich keeren tegen onze beginselen, en apostelen worden van een naturaUsme, dat tenslotte alle geestelijk leven vermoordt'. Na de uiteenzetting van de voorgenomen plannen heet het dan verder, dat alleen langs den aangegeven weg 'de Godgeleerdheid weer een fontein van levende wateren voor den prediker; de prediker een in waarheid geestelijke wachter voor zijne gemeente; en die gemeente een kracht ter behoudenis voor ons land en volk' kan zijn. De stichters van onze Universiteit hebben dus van het begin af den toeleg gehad, dat zij een apostoUsche taak zou hebben te volbrengen. Wanneer mede-christenen voor deze onloochenbare be- doeUng van haar bestaan geen oog blijken te hebben, moeten wij hun zulks kwalijk nemen. Wij mogen namelijk van hen verlangen, dat zij de geschiedenis zullen kennen. Van deze geschiedenis zich niet nauwkeurig op de hoogte te stellen en tegelijk te doen alsof men er alles van weet, getuigt van veel anders ook, maar toch vooral ook van gebrek aan wezenlijke naastenliefde. Het aangehaalde moet ons echter, geloof ik, aanleiding geven tot nog een andere overlegging. Wat hebben wij van de bedoelde apostolische taak terechtgebracht? En staat ook momenteel die apostoUsche t a a k ons bij al het werken aan en voor onze Universiteit wel steeds klaar voor den geest en brandt die ons ook op het h a r t ? Kunnen onze medechristenen het in werkelijkheid aan ons horen en zien, dat wij geheel gedreven worden door de begeerte aan die apostoUsche taak te mogen arbeiden? Het gaat er niet om, dat onze Universiteit groot wordt en zich aldoor uitbreidt, iets groots gaat betekenen. Het gaat er niet om, dat wij een welsluitend systeem weten op te bouwen, de een op dit, de ander op dat gebied der wetenschap. Het gaat er niet om, dat wij ons terugtrekken in een eigen kringetje en overal Gereformeerde coterietjes vormen. Het is noodzakelijk, dat er van het werken van ieder onzer persoonlijk, evenals van heel ons gemeenschappelijk streven, iets uitgaat naar buiten. Dit geldt leerUngen en oudleerlingen. Dit geldt alle docenten. Dit geldt allen, die op welke manier ook tot onze Universiteit in betrekking staan en zich aan haar verbonden gevoelen. Ons allen moet het te doen zijn om de komst van het Koninkrijk Gods in heel het volksleven en in de wijde wereld. Wij moeten ons in dienst weten, van ogenblik tot ogenblik, van Christus, opdat Hij groot moge worden onder de mensen. Wij moeten vervuld zijn van de apostoUsche taak, die onze Universiteit in de wereld heeft te volbrengen. Apostelen dus, niet van het naturalisme of van welke eigenmachtige en autoritaire beginselen, maar van Christus alleen. D. N.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen