Vrije Universiteitsblad 1966 - pagina 20

„Kijk, die dames lopen hier rond met het gevoel: dat is nu allemaal van ons, dat staat er nu allemaal dank zij onze busjes". Natuurlijk weten die dames best dat aan de bouw en inrichting van een academisch ziekenhuis heel wat meer vast zit dan het legen van busjes, maar toch: ,,Soms strijken ze eens langs een wand of kloppen op een tafelblad met zo'n gebaar van... Enfin, je merkt dat ze er volledig bij betrokken zijn en dat maakt het voor mij zo leuk!" Ik vraag aan juffrouw Van de Wetering, wat de dames-van-de-V.U. nu wel het mooiste in het ziekenhuis vinden. Het antwoord luidt heel anders dan ik dacht: ,,De babies op de kraamafdeling, daar mogen ze meestal wel even kijken. En als dan een zuster zo'n piepklein mensje voor 't raam omhoog houdt, dan smelten ze weg..." De heer P. Faber en ik zijn deze gure wintermiddag naar het academisch ziekenhuis van de Vrije Universiteit aan de Boelelaan in Amsterdam-Buitenveldert gereden om dat te bezichtigen. Voor de heer Faber is dat geen nieuwtje, hij is er meer dan eens met de correspondenten geweest, maar hij wil best nog eens. Voor mij is het niet voor de eerste keer dat ik in het V.U.-ziekenhuis kom, maar wèl voor 't eerst dat ik daar de zaak eens goed 1<an bekijken. In» de grote hal met het mozaïek van Berend Hendriks (daarover straks wat meer) zit een aantal dames te wachten. Een vrouwenvereniging, horen we van mejuffrouw H. Bosch, de assistente van juffrouw Van de Wetering. We begrijpen dat juffrouw Bosch zich over dit gezelschap zal ontfermen en dat juffrouw van de Wetering zich met de heer Faber en mij zal bezighouden. Daar komt ze al. We volgen haar door gangen, in liften, weer door gangen... tot we stilstaan bij een vreemd obstakel: zo op 't oog een enorme vierkante kist van ijzer-op-wielen. Ik hoor dat dit een schrob- en zuigmachine is. Vóór de machine is de vloer vuil, erachter droog en schoon. Er komt water aan te pas, dat wel, maar dat wordt meteen in de machine weggewerkt. ,.Vervangt acht man personeel", prijst juffrouw van de Wetering, — en ik npteer het snel. Overigens

moet, dacht ik, maar niemand van de lezeressen jaloers worden op dit wonder van techniek. Om te beginnen niet, omdat je dan bij een rondleiding in dit ziekenhuis steeds jaloerser zou worden (want met deze schrob- en zuigmachine is ons de helft van de technische voorzieningen nog niet aangezegd) en vervolgens zou je thuis met zo'n gevaarte maar weinig kunnen beginnen. Kleiner is de apparatuur die juffrouw Van de Wetering aldoor in de hand heeft, veel kleiner uiteraard. Dit is een teletracer: is het gewenst dat juffrouw Van de Wetering zich in verbinding stelt met de telefoniste (er is bijvoorbeeld iemand in de hal die haar dringend moet spreken, of het is nodig dat ze direct die of die belt), dan gaat de teletracer zoemen. Nu juffrouw Van de Wetering toch aan het uitleggen is: hoe komt het dat je in het V.U.-ziekenhuis dat bekende ziekenhuisluchtje, waar sommige mensen niks van moeten hebben, helemaal niet ruikt? Dat komt, begrijp ik, doordat er een speciaal uitgekiende soort vloeibare zeep gebruikt wordt, die bacteriedodend is. De gewone ontsmettingsmiddeltjes zijn zodoende overbodig geworden. Dag lysol.... We zijn, al pratend, aangeland in wat een ouderwets iemand de kantine zou noemen, maar wat ons aangeduid wordt als cafetaria. Een grote maar beslist niet ongezellige zaal. Alweer iets nieuws: de stoelen bij de tafeltjes staan niet op de grond, maar hangen in een stang onder het tafelblad erboven. Waarom? Oh, dat is veel gemakkelijker bij 't schoonmaken van de vloer. Overigens blijkt dat Je je stoel ,,gewoon" kunt oppakken en hem dan neerzetten. We zitten nu achter een (goed) kop thee. De heer Faber kijkt naar buiten en zegt: kijk, de kapel is zeker klaar. Juffrouw Van de Wetering weet, dat het zover nog niet is, aan het interieur moet nog het een en ander gebeuren, ook is de preekstoel er nog niet en evenmin het orgel. Voordat we ons verder bezig gaan houden met het V.U.-ziekenhuis vraag ik juffrouw Van de Wetering wat ze deed, vóórdat zij gastvrouw van het ziekenhuis werd (nu ruim drie Jaar geleden). Ik verneem dat zij bij de A.N.W.B. reisinlichtingen voor het buitenland verzorgde

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen