VU Magazine 1971 - pagina 100

Meynen wetenschapsvriend door Th. Booy

Mr. J. Meynen

Mr. J. Meynen, de zojuist afgetreden president-curator van de Vrije Universiteit vertelde graag het verhaal, dat hij, toen hij het als jongeman bij de president-directeur van de Hercules Powder Company opnam voor een Hollandse employé, die het vertikt had om een leugen in een brief te zetten ten antwoord kreeg; Of course you should not have to lie. Never forget that. Meynen zal wel eens gelogen hebben, al weet ik geen leugen van hem; wie nooit gelogen heeft, is onbetrouwbaar, maar hij heeft altijd een liefde tot de waarheid gehad en vóór Aafjes het onovertroffen onder woorden bracht wist hij al wel, dat er ook een liegen is, dat de waarheid liegen is. De mens gaat immers boven de waarheid, de waarheid oude-stijl. Meynen zou het niet waarderen, zou het liegen-oude-stijl vinden, wanneer ik hier zou neerschrijven, dat hij de grootste van alle presidenten curator van de Vrije Universiteit was en dat hij met name of mede met name de historie in zal gaan als president-curator van de V.U. Hij was een goed president van het college van curatoren, hij was óók president van dat college, van hoeveel colleges was hij niet de president, maar zijn levenswerk lag 46

niet in de universitaire wereld. Hij was bovenal een koopman, een koopman van allure, uit dat hout waar Jan Pieterszoon Coen en Anton Philips ook uit gesneden waren, en de man die na de tweede wereldoorlog ons land weer aan een leger hielp. Koopman, dat wilde hij ook zijn, al in zijn vroege jaren. Hij had ook andere wegen kunnen bewandelen. Regent in hart en nieren, pragmatist avant la lettre, sterk en zwierig, werd hij gevraagd als Commissaris der Koningin in Paushuize en het heeft niet zo heel veel gescheeld of hij had op de troon van Buitenzorg gezeten (vol zorgen overigens).

Man van de daad Meynen weet veel, is erudieter dan vele andere captains of industry, maar in de studeerkamer had hij het niet uitgehouden. Meynen heeft de gave van het woord, maar was en is vooral een man van de daad. Meynen zag de universiteit sterker dan enige president-curator vóór hem als een bedrijf; dat was het dan ook wel geworden, een mammoeth-bedrijf in vergelijking met wat er twintig jaar voor zijn ambtsaanvaarding draaide. Geen twijfel aan, of hij was ook een goed president-directeur van de V.U. geweest en

dat had hij net zo bekwaam gedaan als Colijn. Misschien had het hem zelfs wel meer gelegen. Al moet ik zeggen . . . dat curatorschap was weer echt iets anders dan wat hij al zoveel jaren deed, en diegenen die beweren dat Meynens wetenschappelijke belangstelling gering was of zelfs, dat hem uiteindelijk alleen het huwelijk van wetenschap en industrie interesseerde hebben het mis en doen hem onrecht, grof onrecht. Meynen was geen wetenschapsbeoefenaar, meer een groot wetenschapsvriend, vriend van het wetenschappelijk onderwijs en vooral van het wetenschappelijk onderzoek en dat accent op het laatste typeert hem echt als een man die de wetenschap hoog had. Rebelse geesten zullen nu misschien denken: dat onderzoek boeide hem vooral gezien de industrie. Zij kennen Meynen niet. Meynen wist heel goed, dat universiteit en bedrijfsleven niet op twee planeten gevestigd waren, maar elkaar nodig hadden. Maar ook deksels goed, dat er onzindelijk verkeer tussen beide mogelijk is en daar moest hij niets van hebben en als deze kordate, gedrongen, gelaten gestalte, calvinist ook in zijn wil, van iets niets moest hebben, dan was dat ook: niets en dan werd er naar dit nee geleefd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen