VU Magazine 1972 - pagina 74

ser heb ik veel zieken zien sterven. Dikwijls heb ik mij afgevraagd: waarom niet vlugger een eind aan het lijden gemaakt, zowel voor de patiënt als voor de naaste familieleden.'

Lijdensweg Een bejaarde man vertelt de lijdensweg, die hij en zijn zieke vrouw van 77 jaar zijn gegaan. Hebben bejaarden nog het recht rustig te mogen sterven? 'Van die tijd, tot eind april '71 werd zij door mij verzorgd en verpleegd, maar haar geest ging steeds achteruit. Enkele voorbeelden: als ik ha.ar 's morgens uit bed hielp, zei zij meerdere malen: "bent ü mijn eigen man?" en dat terwijl wij pl.m. 50 jaar getrouwd zijn en altijd bij elkaar waren. Ook zei ze 's avonds meerdere malen "gaan we nu naar huis?" terwijl zij al maanden niet naar buiten was geweest. Eind april jl. kreeg ik zware rugklachten en kwam mijn vrouw in bed te liggen. Gedurende de volgende weken wilde ze vrijwel niet meer eten en zei dan: "Laat maar. Het is goed. Je bent altijd goed voor mij geweest en we hebben het samen altijd best gehad. Ik hoop dat ik maar spoedig mag inslapen." Zij en ook ik beschouwden dit als een soort afscheid, dit temeer omdat de huisarts mij gezegd had dat het een kwestie van enige weken zou zijn en zij vermoedelijk rustig zou inslapen. Op 11 mei deelde mijn dokter mede dat zij in een klein ziekenhuis kon worden opgenomen en dat zij 's middags zou worden gehaald. Ik dacht dat ik door de grond zakte en zei de arts: "Ik heb nu weinig last van mijn rug, kunnen wij het nog niet even aanzien." De dokter antwoordde dat dit niet raadzaam was omdat, voor 't geval het toch nodig mocht zijn, het weer weken zou duren om opname te bewerkstelligen. Bij aankomst in het ziekenhuis verzocht ik 'de behandelende arts (na hem de voorgeschiedenis van de patiënt te hebben verteld) dringend geen experimenten met mijn vrouw te doen. Bij de daaropvolgende bezoekuren vertelde mijn vrouw (voor zover zij dat nog kon zeggen) dat zij moest

eten, terwijl een zuster haar handen vasthield. Die tijd stond ik in hevige tweestrijd. Wat moest ik doen. Ik wist het niet meer. Na enige weken merkte ik dat zij veel medicijnen kreeg en dat haar injecties werden toegediend. Ook werd zij met een soort hijstoestel op een stoel gezet en moest zij de eerste dagen van 10 tot pl.m. 16 uur zitten. Daar heb ik bezwaar tegen gemaakt waarna de zitduur werd bekort. Ondanks de medische behandeling die zij onderging werd zij steeds slechter en na een week of zeven kon zij niets meer bewegen en geen woord meer uitbrengen. Het was een zielig hoopje mens dat zo nu en dan haar ogen open deed. Na pl.m. 3 maanden kon zij blijkbaar niet meer slikken en kreeg zij een sonde (dit is een slang door haar neus naar de maag). Hierdoor wordt haar vloeibaar voedsel toegediend, n.m.m. is dit krachtvoedsel. Zij ligt nu al 5 maanden in het ziekenhuis. Al maanden met diepe wonden en totaal apathisch voor de omgeving. Zij kan niet praten en zich niet bewegen. Mijn vraag in gedachten is nu steeds, hoe kan een dokter dit op zijn verantwoording nemen. Ik dacht dat het de plicht van een dokter is leven te beschermen, maar dat het zijn recht niet is bij oude mensen leven en lijden dat niet meer leven kan worden genoemd door medisch ingrijpen en behandeling eindeloos te verlengen. Het is voor mij als gelovig christen beslist niet waar dat dit de bedoeling van onze God kan zijn.'

bent als iemand van je naasten in een dergelijke situatie geraakt. Mijn moeder kreeg op 68-jarige leeftijd (1954) voor 't eerst een beroerte, herstelde hiervan redelijk; zij kreeg in 1964 driemaal een beroerte, was daarna volkomen bedlegerig en grotendeels verlamd; bovendien slik- en spraakbezwaren; haar toestand was kritiek. Twee en een half jaar verpleegden we haar, daarna werd zij in een erkend verpleeghuis opgenomen. Pas toen begon 't werkelijke drama. Men wilde deze 78-jarige met alle geweid revalideren. Men ontdekte dat haar nek wat krom was (ik heb haar nooit an-

Machteloosheid De brief werd enkele dagen na de tvuitzending geschreven. Dezelfde datum - 20 oktober - staat boven een ander schrijven. 'Gedurende de periode '38-'52 als analyste werkzaam in ziekenhuizen, zag ik hoe ten dode opgeschreven patiënten vaak met kunst- en vliegwerk in leven gehouden werden, of liever: de dood uitgesteld werd. Ik beloofde mezelf toen "dat zal mijn familieleden niet gebeuren". Weinig kon ik toen vermoeden, hoe volkomen machteloos je

Mr. J. Ekelmans: 'Ik vind het van grote moed getuigen, dat de dokter deze daad heeft willen stellen en deze mensen in nood heeft willen heipen.'

ders gekend) die moest recht worden, hoofdkussen mocht niet. Men probeerde haar uit bed te zetten (hadden we thuis ook vaak geprobeerd, wat steeds braken veroorzaakte), ook hier trad steeds braken op, tenslotte hield zij niets meer binnen; kreeg door 't zonder hoofdkussen plat-liggen (zij kon haar hoofd haast niet verroeren) braaksel binnen, wat longontsteking veroorzaakte; zij was nu 80, stervend. Toen gaf men haar een neussonde en catheter. Zo hield men haar lichaam in leven. Vaak braakte zij ook de sondevoeding uit, wat men weer opving met hypo's! Telkens traden ernstige convulsies op. Maar men ging maar door. De starre geloofsovertuiging van de dokter (NH) gebood hem 't leven (?) zolang mogelijk te rekken. Na 't inbrengen van de neussonde heeft men haar dood op deze wijze weer 15 maanden weten uit te stellen. Als famil ielid

20

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen