VU Magazine 1972 - pagina 134

migratie-project, dat in gang werd gezet, toen het Brokopondo-stuwmeer werd geconstrueerd. De mensen die in dat gebied woonden, moesten getransmigreerd worden naar andere plaatsen. In het gebied van de Surinamerivier ontstonden hele nieuwe dorpen, die hun traditionele struittuur volkomen kwijt waren. De meeste bosnegers die bij de transmigratie betrokken waren, hadden er de voorkeur aan gegeven meer in de richting van de kust te gaan wonen, dichter naar Paramaribo toe. De bereidheid om onderwijs te ontvangen werd gestimuleerd door de confrontatie met de kustcultuur.

omdat de bosnegers (ongeveer dertigduizend personen in totaal) verdeeld zijn over vijf stammen. Het zou vele duizenden kosten om voor elke taalgroep een aparte methode te ontwikkelen. Die zijn er niet. De deplorabele toestand van het onderwijs in het binnenland is te wijten aan tal van factoren. De problemen die Suriname heeft met betrekking tot zijn ontwikkeling, liggen vooral aan de kust. Daar woont negentig procent van de bevolking; dat daar dus nadruk valt is op zichzelf legitiem. 'Daar worden de problemen het meest duidelijk; daar is de grootste arbeidsonrust. In het binnenland speelt die lang zo duidelijk niet. Als de bosnegers geen werk hebben, dan hebben ze toch nog wel een levensvoor-

Saramaccaners Om onderzoek te kunnen doen onder een stam als de Saramaccaners moet je om te beginnen de taal spreken. Verder moet je een vertrouwensbasis opbouwen en dat doet iedereen op zijne wijs. Drs. de Vries kende in het gebied waar hij werkte een Amerikaans echtpaar dat zich kleedde als de Saramaccaners. Hijzelf oogstte bijval toen bleek dat hij in staat was een korjaal heelhuids door stroomversnellingen te krijgen. 'Daarmee wil ik niet zeggen dat je je als Saramaccaner moet kleden of een boot moet kunnen besturen, om contact te krijgen; iedereen probeert het op zijn manier.' Het zou generaliserend zijn om van een volk te zeggen dat het vriendelijk staat tegenover Europese onderzoekers, maar feit is wel, dat het drs. de Vries niet al te veel moeite kostte om zich aanvaard te voelen in de bosnegergemeenschap. 'Men heeft gevoel voor humor en dat is een belangrijk gegeven als je een contactsituatie wilt krijgen. Ze moeten kunnen lachen om je fouten in de taal en om het gekke gedrag, dat je toch houdt.'

000«>»

J'

••

-*-e—0000

ziening in de stukjes land die ze bewerken en in de jacht. Ze vormen ook niet een werkelijke machtsfactor. Dat beginnen ze pas de laatste jaren een beetje te worden, doordat de stadscreolen genegen zijn de bosnegers te zien als een politieke partner op basis van verwantschap tegenover de hindoestani. Het is me de laatste keer dat ik er was heel erg opgevallen, dat de overheid en ook de burgers van Paramaribo zich heel duidelijk zorgen maken over het feit dat de bosnegers zich in steeds grotere getallen in en rond Paramaribo gaan vestigen. Velen zijn fysiek bang voor de bosnegers. Die hebben de naam zich bijvoorbeeld onzichtbaar te kunnen maken en over middelen te beschikken waardoor kogels hen niet raken. Men schijnt nogal bang te zijn voor het geval dat de bosnegers georganiseerd gaan optreden.'

Bosnegerkinderen in het zendingsschooltje in Djoemoe. De school Is sinds 1967 uitgebreid. De scholen die thans worden gebouwd zijn aanzienlijlc luxer van uitvoering dan deze school.

30

m

magazine

Zelfbewust De vrees die aan de kust voor de bosnegers wordt gekoesterd, wordt nog versterkt door diens zelfbewustzijn, dat stamt uit de tijd toen de eerste slaven vluchtten van de plantages en zich in het bos organiseerden. Ze pleegden overvallen op plantages, tot zelfs in Paramaribo toe en dwongen de blanken de vrede af. Deze historische achtergrond maakt, dat de bosnegers zich superieur voelen boven stadscreolen, blanken en, hindoestani. Hij redeneert: de creolen vluchtten niet van de plantages, maar bleven slaaf tot de slavernij werd afgeschaft; de blanken moesten accoord gaan met een vrede en de groep hindoestani werd aangeworven om te werken toen de bosnegers dat niet meer wilden. Hoe begrijpelijk die verhoudingen ook mogen zijn, de gemiddelde creool zal daardoor liever aan de kust blijven zitten dan het binnenland intrekken. Bovendien is dat een afgesloten gebied met moeilijke verbindingen. Drs. de Vries deed zijn onderzoek vanuit het dorp Djoemoe aan de Surinamerivier. Hij stelde vast dat de contacten van de Saramaccaners daar met de kust intensief genoeg waren geweest om bij hen de vraag naar onderwijs wakker te roepen. 'Ik heb begin '68 een grote vergadering meegemaakt waarbij alle dorpshoofden aanwezig waren, Daar werd toen een groot pleidooi gehouden voor het onderwijs. Elk dorp werd opgeroepen te kennen te geven of ze onderwijs wensten en zo ja, van wie. Van de Evangelische Broedergemeente, van de rooms-katholieke missie of van de overheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen