VU Magazine 1973 - pagina 431

Brieven van VU - bioloog

Het evenwichtsorgaan van de kikker en de hongersnood in Mali Eerste indruk 12 juli 1972 Bamako mag dan vies zijn, het leeft wel. Een grote mierenhoop is er niets bij, zo krioelt alles door elkaar. En net als bij de mieren is het volkomen onduidelijk wat iedereen doet, hoe men aan de kost komt enz. Het leven speelt zich grotendeels op straat af, of op kleine binnenplaatsen met uitzicht op de straat. De huizen zijn voor een groot deel opgetrokken uit de modder (dat geldt niet voor de sjieke huizen waarin wij westerlingen hier wonen).'

Koeien

Dr. Breman tijdens promotie begin '72

Enkele weken na z'n promotie begin vorig jaar, waarbij hij enkele kritische stellingen achterliet over de V U en de ontwikkelingsproblematiek (VU-magazine, april '72) Vertrok de bioloog dr. H. Breman naar Mali om daar les te geven en zich bezig te houden met o.a. het evenwichtsorgaan van de kikker. De droogte in dit Afrikaanse land en de hongersnood die er uitbreekt deden dr. Breman zich afvragen of Mali niet meer gediend is met een studie over deze verschijnselen. Het roer gaat om en dr. Breman bedrijft thans ecologie. Brieven aan vrienden en kennissen bij de Vrije Universiteit geven een indruk van zijn ervaringen in dit Afrikaanse land. VU-magazine overwoog aanvankelijk hem een artikel daarover te vragen, maar wellicht sterker dan een beschouwing, spreken de brieven die dr. Breman en z'n vrouw het afgelopen jaar vanuit Bamako naar Nederland stuurden. VU-magazine vroeg (en kreeg) toestemming van dr. Breman om een aantal fragmenten te mogen afdrukken uit deze, aanvankelijk niet voor publikatie bedoelde correspondentie.

'Tegenover ons woont een Malinese familie, verder zitten we tussen de Russen, Amerikanen, Fransen en Chinezen. Dagelijks trekken kudden koeien en schapen voorbij, dieren die je trouwens tot in het centrum van de stad ziet. Tijdens de middagrust (van 1-4 uur) is het zo stil als het in Nederland alleen op 4 mei is gedurende de 2 minuten stilte. Een 'straat' verder dan de onze begint het akkerland. Aan de zwetende boerenfamilies is te zien hoe stug de geelrode aarde is en hoe warm het klimaat.'

ƒ200,— per jaar 'Over het land als zodanig weten we ook nog niet veel meer dan toen we vertrokken. Alleen is ons nog duidelijker geworden hoe onbeschrijfelijk veel geld en inspanning hier nodig is om de situatie naar westerse begrippen voor ieder enigszins leefbaar te maken, en dat terwijl je hier in de hoofdstad het vertekende beeld krijgt dat er toch wel al wat is. Het inkomen per hoofd van de bevolking is in Mali ongeveer f 200 per jaar, de transportmogelijkheden in het land en naar buiten zijn rudimentair, slechts een klein deel van het land is tijdens een deel van het jaar als bouwland te gebruiken, delfstoffen van betekenis zijn er niet en aan industrie van betekenis hoeft men gezien genoemde transportmogelijkheden voorlopig niet te denken. Je wordt hier door weinig dingen aan onze westerse wereld herinnerd. Kranten hebben we nog niet gezien, met de radio lukt het ons niet iets verstaanbaars op te vangen.

Aan Vietnam worden we alleen herinnerd door de puntige ronde rieten hoedjes die de boeren en herders hier dragen.'

Koloniaal 25 juli 1972 Zo langzamerhand zijn we wat gesetteld, het huis is voor westerse begrippen bewoonbaar, de tuin wordt groen (onkruid). Van de omgeving hebben we nog niet meer gezien dan 5 weken terug, we hebben nog steeds geen auto namelijk. Er staat er al een sinds de bestelling 5 weken terug te wachten, maar de formaliteiten ontwikkelen zich slechts langzaam. Dat is lastig en begrijpelijk vanwege de warmte. Ik heb me een fiets aangeschaft om de 5 km naar school 4 x daags te overbruggen, maar daar moet je als blanke wel ongeveer getikt voor zijn. De boy en de gardien staan ook heel raar te kijken als ik zelf de tuin omspit, kasten timmer, licht aanleg of met boodschappendoen mijn eigen tas wil dragen. Je ziet, het stinkt hier nog steeds koloniaal. Het probleem is echter dat je heel wat mensen aan een boterham kunt helpen door alles voor je te laten doen.'

Savanne 7 september 1972 'We hebben sinds enige weken een R-4. De tochtjes die we maken, hebben steeds het nadeel dat je dezelfde weg terug moet. Bamako ligt in een ster van wegen. Afgelopen zondag hebben Wil en ik onze eerste flinke rit gemaakt tot vlak bij de grens met Guinea. Ongeveer eenderde van de weg was 'piste', d.w.z. iets wat je in Nederland hoogstens landweg zou durven noemen - gemiddelde snelheid 30 km/uur. Je moet het savanneland hier absoluut niet voorstellen als uitgestrekte grasvlakte, maar eerder als licht bos met daartussen momenteel meer dan manshoog gras. Als je rijdt, heb je vaak links en rechts muren van 2-2.5 m hoog gras. Ook al zou er wild zitten dan kreeg je het met geen mogelijkheid te zien.'

School 'Wat het lab betreft, weet ik nu iets meer 11

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen