VU Magazine 1973 - pagina 515

de huiskamer in. Zij voelde zich vreselijk verongelijkt. Zij was hier aan het tobben en maakte zich zorgen... en al die tijd had hij gedronken. Er schoot een brok in haar keel. Hij weigerde te eten. 'Vader van Sipho, wat betekent dit?' 'Wat?' zei hij, zonder haar aan te kijken. 'Ik ben aan het piekeren en maak mij zorgen . . . Ik dacht dat je gearresteerd w a s . . . En al die tijd zit jij te drinken.' 'Mag ik niet drinken? Zo zijn jullie vrouwen - altijd misbruik maken van de gelegenheid als een man in moeilijkheden zit!' Zij nam die morgen niet deel aan de gesprekken in de trein. Ze keek naar de andere wasvrouwen met hun bundels wasgoed naast zich en keek uit het raam. Zij had bijna niet geslapen. Dlomo had twijfel gewekt in haar geest. Hij scheen haar plotseling in de steek te hebben gelaten, haar die al die jaren aan zijn zijde had gestaan. Zij ving brokstukken op van de gesprekken om haar heen. 'Stel je voor, elf pence betalen ze voor deze bundel wasgoed!' zei een van hen. 'Hoe denken ze dat wij moeten leven!' 'De blanken steken de draak met ons!' 'En ik zei tegen haar . . . "Ik ben je Jane niet"!' 'Onze kinderen! Ik weet niet wat het i s . . . Ze luisteren n i e t . . . ' De naam van Malan viel verscheidene keren in de wagon. Innerlijk bereidde Ma Dlomo zich voor op haar ontmoeting met mevrouw Field. De vijf shilling waren erg belangrijk voor haar. Ze waren het middelpunt geweest van haar gekwelde dromen. Ze waren haar toevlucht geweest tegen de hongerige, beschuldigende kinderogen. Vermoeid liep ze de heuvel op, een vermoeide, al ouder wordende wasvrouw, met drie bundels wasgoed op haar hoofd... 'Daar is Annie, Ma!' zei het dochtertje van mevrouw Field. Ma Dlomo legde de bundel wasgoed van de Fields op de keukentafel. Jane, het Afrikaanse dienstmeisje, keerde zich om van haar werk om haar te begroeten. 'Hoe gaat het, Ma?' vroeg ze. 'We leven, mijn kind,' zei Ma Dlomo treurig. 'Hoe gaat het met de kinderen. Ma?' 'Ze leven, mijn kind.' Mevrouw Field kwam birmen met een bos bloemen in haar hand. 'Hoe gaat het, Annie? . . . Hoe gaat het met de kinderen?' 'Goed, mevrouw...' Waarom had ze dat nou gezegd? Waarom had ze de gelegenheid niet aangegrepen om te zeggen hoe de kinderen er werkelijk aan toe waren? 'Dat is fijn, Annie . . . Dat is fijn. Ik denk dat ze nu zeker al erg groot worden . . . Neem ze eens een keer mee.' Mevrouw Field wendde zich tot Jane. 'Jane, vergeet niet om Annie het eten voor de kinderen te geven.' Ma Dlomo had een bang vermoeden dat de zaken niet al te best liepen. Op de een of andere manier waren ze in de war gelopen.

Ze had haar verzoek om de zo bitter noodzakelijke vijf shilling moeten doen voordat mevrouw haar het brood en het vlees voor de kinderen had gegeven. Maar ze kon de woorden die de hele nacht door haar hoofd hadden gewoeld niet terugvinden. 'Dank u zeer, mevrouw... Mevrouw...' Ma Dlomo keek naar het biljet van tien shilling in haar hand en schudde haar hoofd. 'Wat scheelt er aan, Annie?' 'Mevrouw, de kinderen hebben honger... Ze kijken me aan als honden . . . Hongerige honden... Ik durf hen niet in de ogen te kijken... Mijn man heeft geen werk . . . ' Ze probeerde iets dat te groot was in deze paar seconden te persen. Het bleef steken. 'Mevrouw . . . Geef mij vijf shilling meer!' 'Aimie, ik begrijp je niet.' De stem van mevrouw Field was koel. 'Het is altijd dezelfde hoeveelheid w a s . . . ' 'Mevrouw, alles is d u u r . . . eten, zeep, kolen. ..' 'Dat is het voor ons allemaal, Annie. Voor mij is het zelfs nog duurder... Bedienden...' 'Mevrouw, ik was al tien jaar voor mevrouw. Tien shilling, tien shilling... Alles duur, duur, duur...' De opgeheven handen van Ma Dlomo duidden de stijgende prijzen aan. De neusvleugels van mevrouw Field trilden. Er lag een ontstemde blik in haar koele, grijze ogen. Ma Dlomo stond daar met zwoegende boezem, met haar handen slap langs haar zij. 'Jullie inboorlingen zijn allemaal hetzelfd e . . . Juüie bekijken alles alleen maar van jullie eigen kant. Ik heb . . . We zorgen goed voor je . . . ' 'Mevrouw, ik werk, ik werk, ik werk... Kijk eens naar mijn handen!' Haar handen waren een levend getuigenis van jaren onverdroten zwoegen. En dan nog de kinderen... 'Schreeuw niet tegen mij!' 'Nee, mevrouw, ik schreeuw niet. Ik zeg alleen tegen mevrouw dat ik geld nodig heb . . . vijf shilling...' 'Wat een brutaliteit! Er zijn zoveel inboorlingen die graag werk willen hebben...' 'Ik heb vijftien shilling nodig... Ik was al tien jaar...' 'Hoe durf je zo tegen mij te praten! Verdwijn uit mijn ogen!' Ma Dlomo vermande zich. Zij knoopte het biljet van tien shilling in haar zakdoek. Zij plaatste de twee bundels wasgoed op haar hoofd en wendde zich tot Jane. 'Goeiendag, mijn kind.' 'Goedendag, Ma.' De ogen van mevrouw Field vielen op de papieren zak met de brokken voedsel en op de keurige witte bundel wasgoed ernaast. De grasmaaimachine zoemde in de tuin. 'Is Annie weggegaan, Jane?' 'Ja, mevrouw.' Op dat ogenblik sjouwde een ouder wordende vrouw moeizaam de heuvel af met twee bundels wasgoed op haar hoofd.

28 boeiende verhalen uit de Derde Wereld. Ontstaan door persoonlijke observatie en vele informatieve gesprekken met mensen in dienst van zending, missie en werelddiakonaat. Geïllustreerd. M. C. CAPELLE

wonder op wonder! Een uitstekend geschenk aan de jeugd. Interessant boek, dat bovendien de jonge lezers betrekt bij het werk van zending en werelddiakonaat. Een boek voor gezin, school, jeugdclub, bibliotheek. Grote keus voorleesverhalen. Leg het op de lectuurtafel van de kerk. 360 biz.! f 12,75. Te bestellen bij de boekhandel of bij de uitgever. Geen postzegel als u adresseert: Antwoordnunnmer 101, Delft.

UITGEVERIJ MEINEMA DELFT

43

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen