VU Magazine 1973 - pagina 539

•'immmw' de globale noemer van zo'n training is toch

datje beter met anderen leert omgaan, terwijl in het gewone leven heb je altijd geweldige tijdnood, wat relaties verpest of waardoor je niet toekomt aan het werken aan je relaties, en dat is een gekke tegenstelling. Dat trillen in die 'movements', dat is me gelukt en dan kijk je naar jezelf en je denkt gossie, dat kan ik ook en toen ontdekte ik, dat ik in spanningsvolle toestanden ook ga trillen en kouwe handen krijg en dat probeerde ik altijd te onderdrukken, weer zo'n tegenstelling.

Toneelstukjes In de middag werkte je dus heel individueel aan je 'irrationalfeelings''m. kleinere groepen, echte doorbraken heb ik eigenlijk niet gezien. Volgens mij werden erg veel 'performances', toneelstukjes opgevoerd, en dat kon ik niet. er geen mooie barokke gedachten op na houden. Je trilt, het klapt in je benen, je denkt als ik opgeef zal die ander me een geweldige zak vinden en dat is mijn eer te na, mensen om je heen gillen van ellende. Zodra je werkelijk niet meer kunt, geef je op; de ander richt je op en omarmt je, sta je een tijdje zachtjes heen en weer te bewegen dicht tegen elkaar aan, 'huggen' noemen ze dat, dat is een heel verbonden gevoel, heel fijn. Dat denken in die oefening geeft ontstellend veel indicaties, zal ik als eerste durven gillen, wat ben ik toch een slappe Tinus, geef niet op, en al die gedachten zijn stof voor de middagzittingen later. Nu hier, doe ik geloof ik ook wat natuurlijker, aardser, je gaat langzaam afrekenen met allerlei Victoriaanse energieverspillingen, zoals niet na tafel naar de WC gaan en dat soort onzin. Je doet dingen directer, durft dingen directer te doen, stelt niet uit.

Partners In het begin van de tweede week zei Nadine: 'Ik ga nu met partners werken, mensen die al een koppel zijn, gaan apart staan, de rest gaat in de "movements" en onder het rennen zoek je naar een partner waarvan je denkt daar kan ik een tijd wat mee.' Er waren 30 mannen en 40 vrouwen dus er moesten enkelen overblijven. Tien vrouwen bleven over en daar heeft ze eerst een poosje aandacht aan besteed. Het thema is: 'Een partner is voor ons niet weggelegd.' Die heeft ze laten kermen van ellende. Het was aangrijpend jongen, helemaal niet verdoezelend. Tegen ons zei ze: 'Sluit je ogen en puzzel vijf minuten of jij met deze partner wel echt wil en zo niet, stap er dan uit en zoek iemand anders.' Heel direct, en dat gebeurde ook, nieuwe koppels werden gemaakt, vaak pijnlijke dingen, mensen die elkaar gekozen hadden uit medelijden of andere dubieuze redenen gingen uit elkaar, keihard en rechtuit. Toen zei ze: 'Nou, die koppels gaan de heuvels maar es in en zoeken daar een stil plekje, geen seks, niet je tijd

vermorsen maar praten over wat dit duo, wat deze relatie betekent' e n daar h a d d e n w e erg

veel aan eigenlijk, dit samenonderzoek. Vrouw: Ik kwam daar eigenlijk in de rol van toeschouwer, ik wou het wel eens meemaken. Iman had al een keer een dergelijke training meegemaakt, daarom, een wat zwakke motivatie eigenlijk. In het begin had ik nogal moeite met het jargon, dat typische taaltje, waardoor je ook al wat in de toeschouwersrol bleef. Vreemd was bovendien, dat je hier de hele week aan jezelf kon werken, aan je lichamelijke ditjes en datjes.

Dat schreeuwen en hijgen, daar deed ik flink aan mee, allerlei gevoelens kwamen boven. Ik heb gezien dat mensen gedwongen werden eerst alle haat eruit te persen en daarna pas kwam de 'love', was er plaats gemaakt voor de vrede, gevolgd door 'huggen', die omarming. Dat vond ik wel goed, maar het idee is dogmatisch, ik beleef het anders, ik heb niet zo'n haat. In een zitting moesten we tweetallen vormen en dan tegen elkaar schreeuwen 'ik heb je nodig, ik hou van je' en tegelijkertijd 'ga weg, ik ben de beste, ik haat je'. Dat vind ik beter, die twee spelen vaak in mijn relaties tegelijkertijd mee, weliswaar niet zo extreem als hier gesteld, maar toch voel ik het zo. Wat ik moeilijker vond, was dat mensen soms in de kou bleven, nadat ze door iemand geweldig de huid volgescholden was. Een meisje dat in de kring zat, werd door iemand die werkte voor lelijke intrigante uitgemaakt en kreeg zo een stempel opgedrukt dat er niet meer afging. Het werd wel besloten met die verbroedering door huggen, maar dat meisje bleef er toch mee zitten. En dan de problemen van die Amerikanen. Nadine zei bijvoorbeeld over zichzelf: 'Ik heb altijd een kapotmakende verhouding met mannen, het is: of ik kill them of zij killen mij', een schaalvergroting van 15

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen