VU Magazine 1975 - pagina 152

van de Duitsers bij velen een gunstige (reeds geprepareerde) voedingsbodem vond. In hoeverre blank racisme 'n rol speelde ging hij (in 1948) niet na. Wanneer na de oorlog Oostfrontstrijders terechtstaan voor het Bijzonder Gerechtshof zullen verscheidenen de boeken van L Penning noemen, wanneer hun geestelijke bagage wordt geïnspecteerd. Deze racistische en het krijgsbedrijf idealiserende lectuur zal in de oorlogsjaren worden herdrukt en vooraan in de etalages van de NSB-boekwinkels liggen. Vrijwel alle boeken van Penning gaan over ZuidAfrika maar in artikelen houdt hij zich ook met Europa bezig. De gevoelens, die hij onder woorden brengt over de situatie in Europa in de jaren twintig geven weer hoe velen denken over Rusland en een herbewapenend Öuitsland. Zo schrijft hij 9 jan. 1925 in Het Schouwvenster over geruchten, dat Duitsland wapendepots verborgen

Generaal Seyffardt (in Ned. uniform) overhandigt de vlag (oranje-blanjebleu) aan Nederlandse vrijwilligers. Een Duits muzieltcorps speelt het Wilhelmus.

houdt: 'Is dit werkelijk zo? Denkt Duitsland aan een nieuwen oorlog? Wil dit verpletterde volk opnieuw de oorlogsfanfare blazen? Men moet wel heel erg onnozel zijn om zulks te geloven'. En 'n week later: 'Nu kan het wel waar zijn, dat de bezwaren die de controle-commissie der Entente tegen de militaire organisatie en kazernering der Duitse rijkspolitie maakt, juist zijn, in zover als deze organisatie en kazernering indruist tegen de voorschriften, doch dan deugen de draconische voorschriften niet, want zonder die organisatie en kazernering staat de Duitse overheid vrijwel machteloos tegenover de Bolsjewiek, de sprinkhaan uit het Oosten.' Wanneer Hitler en Stalin in 1939 een niet-aanvaisverdrag aangaan en samen Polen binnenvallen, is de ontsteltenis dan ook groot omdat de indruk bestaat dat Duitsland als beschermende muur is weggevallen. 'Hitler-Duitsland trad op als de moderne Siegfried, die alléén het monster van het Russische Bolsjewisme kon bestrijden. Maar daartoe moest het groot en sterk zijn. Hiermede heeft hij veel gewonnen. Daarom heeft men zich niet tegen de herbewapening verzet.' (De Stuwdam, okt. '39) En in het januari-nummer 1940 van A.R. Staatkunde erkent J. Klatter dat Mussolini gegronde reden heeft de anti-bolsjewistische koers van z'n politiek Europees te noemen. 'In tegenstelling met den huldigen

koers van den aspartner Duitschland. Die aangevangen is een staatkundige lijn te construeren, welke rechtdraads in gaat tegen niet slechts nationaalsocialistisch-Dultsche opvattingen van voor 1939, maar meer nog tegen wat het historlsch-gegroeide Duitschland steeds als zijn missie heeft gezien: Europa te beveiligen tegen gevaren, die het uit het Oosten kwamen bedreigen.' De terugkeer juni 1941 tot deze lijn wordt door Nederlandse nazi's 'met uitbundige vreugde, ja met ontroering begroet' (De Jong, deel 5) De districtsleider Overijssel van de NSB schrijft later over dat moment: 'Dat verdrag met Rusland... had bij mij alles op zijn kop gezet... Ik voelde het als een opluchting dat het nationaal-socialisme zich van een dergelijk, voor haar schandverdrag had ontdaan. Wij waren ons bewust van de moeilijkheden, de strijd te moeten aanbinden tegen een zo machtige vijand in een zo onmetelijk gebied, maar met behulp van de Voorzienigheid zou dezen duivel de hersenen worden verpletterd.' Overeenkomstige gevoelens blijken te leven bij de Nederlandse oud-generaal Seyffardt (geen N.S.B.-lid op dat moment). De eerste groep leden van het Vrijwilligerslegioen, dat 26 juli '41 vanuit Den Haag vertrekt, wordt door hem als volgt toegesproken: 'Ge komt tegenover een vijand, verraderlijk en wreed. Ik mag ze niet met dieren vergelijken, want daarvoor zijn zelfs de wilde dieren te goed. Het zijn duivels, maar ge wéét dat, en ge zult er fegengeivapendz//n.'(Standaardverslag 28 juli'41) Na deze voorlichting baart het weinig verwondering, dat de Russische bevolking met afschuw terugdenkt aan de gedragingen van Nederlandse Oostfrontstrijders. (Koos Groen in 'Landverraders, 1974'): 'Na de bevrijding mochten Nederlandse verbindingsofficieren de door de Russen bezette gebieden niet In omdat: "de Nederlandse SS door haar gedragingen en misdaden de Nederlandse naam in Rusland bijzonder heeft geschaad. Vandaar dat de Russen een zeker wantrouwen aan de dag leggen voor alles wat Nederlands is" (ANP 9.8.45)'. Na de oorlog werden duizenden voormalige Oostfrontstrijders (jongeren) in 'heropvoedingskampen' ondergebracht. In z'n dissertatie 'De jeugd die wij vreesden' (1948) weerlegt dr. Van Hoesel het bij vele 'goede' Nederlanders postgevatte idee dat in deze kampen over het algemeen 'erfelijk'-ongunstig materiaal zou zitten. Men kon z.i. niet generaliserend spreken van 'neurotisch' of 'psychopatisch' ter diagnostering van deze gevangenen. Hij meent dat men in de 'jeugdige politieke delinquent een In aanleg normale, doch door de omstandigheden in sterke mate ongunstig beïnvloede jeugd heeft te zien.' Wel bleek de heropvoeding van deze jongeren een verre van eenvoudige taak. De trage rechtspleging was daarvan één der oorzaken. Van Hoesel: 'De loslating der nationaal-socialistische ideeën werd eveneens belemmerd (c.q. vertraagd) door de houding der na-oorlogse Westerse wereld t.o.v. het Communisme, waardoor zij (naar hun eigen mening althans) achteraf op een kardinaal punt in het gelijk werden gesteld... Gemeenschappelijk bij alle jeugdige politieke delinquenten was ... hun negatieve houding t.o.v. de "politiek" in het algemeen en het

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen