VU Magazine 1978 - pagina 319

magame 9

Afscheid prof. dr H. R. Wijngaarden

Een gesprek met een zeewaardig man door Jan Petrie

Tegenover mij zit Wijngaarden, een soort dodo onder de hoogleraren, lekker in een gewoon-gezellige studeerkamer. In zijn ongewoon-gezellige gezicht staan de ogen op praten en pretmaken, veerkracht ademt het tanige lijf uit en het hoofd denkt met handen en voeten. Hij had, plechtig gezegd en gezwegen, aan de VU de wens te kennen gegeven op 65-jarige leeftijd met emeritaat te willen gaan en aldus geschiedde. Op 1 september 1978 eindigt ambtelijk zijn loopbaan aan de VU, hij zal dan officieel niet meer Hoogleraar in de Psychologie zijn, hij werkt dan thuis.

Prof. Wijngaarden bij zijn afscheid

Op 26 mei j.l. nam onze universiteit ofiïcieel a£scheid van hem, er was een afscheidscollege, wonderschone toespraken klommen omhoog, zo druk werd de afscheidsreceptie bezocht, dat een VU-portier, die zich al jaren nergens meer over verbaasde, nu min of meer verbijsterd uitblies: ,,deze professor moet ook echt een aardige man zijn", 's-avonds was er een vreemd feest, een portret werd natuurlijk geschilderd, collega's hadden een sonore feestbundel vol handenwringende artikelen geblazen,interviews in Trouw en de Volkskrant, brieven, wensen, handen, zeer veel mensen in de kring, een gigantische oploop van gebeurtenissen. Zelf had ik zin om nog eens met hem na te praten, ook om specifiek wat meer aandacht te geven aan zijn gedachten over die Vrije Universiteit waar hij zolang arbeidzaam was. Ik ging met hem in gesprek, waarvan ik, hieronder, in zijn woorden, verslag uitbreng. .,Nou je daar zo naar vraagt, moet ik zeggen dat ik ontstellend genoten heb van dat afscheid, ik heb natuurlijk erg naar die 26e mei uitgekeken, er kwamen lang voor die.dag veel brieven binnen, met een vorm van erkentelijkheid, de eerste brieven, de eerste één. twee. drie. ontzettend van genoten, bij vijf en zes, dacht ik, nou niet meer. dan ben je gewoon overvoerd, nou weet ik het wel zegje dan. zo is het wel genoeg, dat vond ik van die 26e mei ook zo plezierig, het was een daverend feest en toen was het over, daarna het lekkere van gewoon "s-maandags weer doorwerken, gewoon op je ouwe stekkie. Je hebt even een feest, je wordt er even uitgetild, maar het zou niet fijn zijn als dat uitgetild zijn niet gauw weer overgaat. Dat afzonderlijk gesteld worden, zo apart, als dat lang duurt voelt dat onbehaaglijk aan. dan hoor je er niet gewoon meer bij, ik heb tegen iemand gezegd, sjonge, als je dat zo eens nagaat, natuurlijk die monnikken van Athos. die moeten er blijven, maar als je God ais een soort mens

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen