VU Magazine 1978 - pagina 150

1^ magame 16 zegt, dat deze organisatie niet kan spreken namens dé werkman. „Patrimonium meende niet te mogen stilzitten, maar ook door een adres te moeten aantoonen dat het Algem. Nederl. Werkliedenverbond niet is wat het zegt te zijn; dat het geen rec/ii heeft te spreken uit naam van DE Nederlandschen werkman, daar het bij zeer matige berekening nog geen vijftigste deel der werklieden als leden telt." De vergadering sprak uit dat de werklieden ,,zich niet bevoegd en niet geroepen achtten aan te wijzen welke artikelen in het wetsontwerp (lager onderwijs) zouden moeten gewijzigd worden om aan hunnen bezwaren tegemoet te komen; maardat zij enkel uitspreken te gevoelen den

druk die men op hen legde dewijl men hun de vrijheid ontneemt om aan die verplichtingen te voldoen die zij, toen ze hunne kinderen door den doop aan den Drieëenigen God hebben opgedragen, op zich hebben genomen." De Standaard voegt aan het verslag van de vergadering toe: ..Christen werklieden in Nederland! Zij die den Christus Gods verwerpen, roepen u gedurig toe: „vereenigt u met ons!" Welnu, hier gaat eene andere stem op: vereenigt u met ons, maar in de vreeze de Heeren!" Laat onze stem niet tevergeefs roepen. De ernst der tijden dringt u partij te kiezen! Kiest u heden, openlijk (God geve tot heil van ons vaderland) wie gij dienen wilt; Hem of de goden dezer eeuw!"

Zuidafrikaanse protestdelegatie door Britten betaald Enige tijd geleden is een delegatie van Zuidafrikaanse boeren op bezoek geweest in Europa (ook in Nederland) om te protesteren tegen de annexatie van Transvaal door de Engelsen. Te Mooirivier laat het delegatielid ,,ooin Paul"Krugerzich in alle onschuld ontvallen, dat de Britten zo goed zijn geweest de onkosten die de delegatie onderweg maakte, te vergoeden. „Zoo iets is zeker nog onbekend in de geschiedenisboeken der politiek", schrijft De Standaard. Kruger wil men niet al te veel kwalijk nemen. Deze meende in zijn onnozelheid kennelijk, dat het zo hoorde. Maar een ander lid van de delegatie, dr. Jorissen, wordt aan de kaak gesteld. Deze Jorissen is doctor in de theologie en was in de voormalige republiek Transvaal tevens staats-procureur met een salaris van 600 pond sterling per jaar. Uit officiële Engelse stukken blijkt nu, dat Jorissen de Britten heeft verzocht deze baan te mogen houden, ook nu de regeringsvorm is veranderd en ondanks het feit dat hij in Europa tegen die verandering is gaan protesteren. De Engelse autoriteiten waren niet te beroerd om niet alleen de onkosten, maar ook de salarissen van Jorissen en Kruger door te betalen, tij-

dens hun expeditie naar Europa. Zelfs de pro-Britse pers in Zuid-Afrika vindt het een merkwaardig geval. De Argus schrijft: „Het moet vermeld worden, dat die voorname rechtsgeleerde en patriot dr. Jorissen, regelijkertijd zijn salaris als staatsprocureur van den Transvaal trok, zoodat hij beschikken kon over het geld, door de misleide patriotten van Zuid-Afrika te zamen gebracht, zijn salaris en het geld van Carnarvon (de Britse gouverneur die de onkosten vergoedde). Zoo ging de deputatie naar Holland en Duitschland om op kosten van H.M.'s onderdanen te protesteren tegen de handelingen van H.M.'s Gouvernement." „Paul Kruger is een eenvoudig man en schoon zijn gedrag afkeurenswaardig is, kan men veel op rekening zijner eenvoudigheid en onbekendheid met de wereld stellen, maar Jorissen, een Hollander, een doctor in de theologie die naar Europa gaat om tegen de annexatie te protesteren, na vooraf zich van zijn ambt en salaris onder de regeering tegen welke hij moet protesteren, verzekerd te hebben, en die zich in Engeland nog een douceur laat geven etc. etc. wat is in zijn voordeel te zeggen?

,,Grondtoon van ons volkskarakter chr.-puriteins" In een artikelenreeks begint Kuyper, met enige weken vertraging vanwege de ontwerpschoolwet van Kappeyne, het onlangs verschenen programma van de anti-revolutionaire partij toe te lichten. „Ons Program,", staat er boven die artikelen. Eén ervan gaat over „De grondtoon van ons volkskarakter". „Drieërlei nationale tint worstelt in den schoot van ons volksbestaan om den voorrang", zo begint de beschouwing. Het zijn „de roomsche", de „revolutionaire" en de „christelijk puriteinsche". Het zal duidelijk zijn welke tint Kuypers voorkeur heeft. „Het rijkst ontwikkeld, het schitterendst uitgebroken, tot nationaliteit in vollen zin gerijpt, was alleen die „Christelijk puriteinsche" type die ons volkskarakter aannam tijdens onze Republiek. De Roomsche type had men op de pas één geworden natie nog slechts even kunnen afdrukken. De revolutionaire type werkt nog geen volle 80 jaren. Terwijl alleen de Chrisielijk-pwiteinsche type ruim twee eeuwen had om haar luister te ontplooien (...)" „Die type staat daarom zede-

lijk zoo hoog, wijl heel het nationale leven er door in dienst gesteld werd van een heiligen verheven doel. Terecht is opgemerkt dat hier te lande de Kerk niet in den Staat gesticht werd, maar omgekeerd, de Republiek der Nederlanden veeleer als schutsmuur om de reeds bestaande Kerk werd opgetrokken. Roeping van onze Republiek was derhalve, met haar legers en vlooten en haar handelsinvloed, allerwegen in Europa en in de werelddeelen daarbuiten, den loop voor het Evangelie vrij te houden en evenzoo op haar eigen erfden loop voor dat Evangelie vrij te laten naar ieders consciëntie en ieders hart". Kuyper erkent dat „de wijze waarop onze vaderen" hun doel trachtten te bereiken nu niet meer op gaat. Dat doel zelf echter blijft hetzelfde: „1. Nederland worde als Staat niet vijandig tegenover den levenden God gesteld; 2. Nederland ruile de puriteinse regeeringsbeginselen niet weer uit voor Roomsche; 3. Nederland geve zijn vaderlandsche instellingen niet voor het namaaksel van den vreemde prijs".

Tuchthuisboef gesnapt! De uit Haarlem ontsnapte tuchthuisboef Roeper wordt bij toeval door een politiefunctionaris gesnapt en teruggebracht. De Standaard meldt hoe het Roeper en een mede-ontsnapte, Hauwert tijdens de vlucht is vergaan. ,,Een ware Odyssee moet het tochtje geweest zijn, dat de twee uitgebrokenen hebben doorleefd. Hauwert de metgezel, moest Roeper, die zoo zwak was dat hij op den weg van Haarlem naar Amsterdam niet tegen den wind kon inloopen, letterlijk voortslepen aan twee aan elkaar gebonden zakdoeken. Zoo kwamen zij in het holle van de nacht te Amsterdam, waar zij de gevangeniskleêrefi tegen andere hebben verwisseld. Hauwert die zijn vrouwen kind bij zich had genomen en Roeper brachten vervolgens in een hooiberg eenigen tijd door en toen het kind

erg ziek werd, meende de vader, daartoe aangemaand door de vrouw die den dood van den zuigeling vreesde, dat het kind niet ongedoopt de eeuwigheid mocht in gaan, begaf zich er mee naar een predikant in een dorp in de nabijheid van Amsterdam, maar de predikant zeide, dat hij slechts op Zondag en in hij slechts op zondag en in de kerk mocht doopen. Vervolgens begaf zich het viertal — Hauwert en vrouw, het kind en Roeper — naar den pastoor, die het kindje in de Katholieke kerk opnam. Deze treffende episode, waarmede een roman- of novellenschrijver zijn voordeel doe, uit het leven van een paar boeven bewijst, dat er inderdaad een meer innige band is, welke die uitgestooten lieden nogaan de maatschappij verbindt, dan men oppervlakkig zou vermoeden"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen